Nummer 28

Van overal stromen mensen toe. De pas afgestudeeerde ingenieur, de meettechnieker, het afdelingshoofd, de grote baas, iedereen is er. Zelfs ik, op eigen aanvraag weliswaar. Terwijl het plebs naar het bovenverdiep verdwijnt, neemt de elite de ereplaatsen onderaan in beslag.
Op het actieterrein wordt nog druk over en weer gelopen. Er wordt gecheckt en gedubbelcheckt, want dit mag niet fout lopen. Slechts een kans op succes.
Boven gaat het er ondertussen een pak gemoedelijker aan toe. In afwachting van het spektakel, grijp ik de kans om mijn pas geleerde Chinese woorden uit te proberen op een paar willekeurige slachtoffers, tot grote hilariteit van mijn teamleden.
Plots weerklinkt een fluittoon, de lichten schieten aan en het rumoer verstomt. Wanneer de aftelling begint, kijkt ieder van ons gespannen toe.
Een snel dichterbijkomend gepiep kondigt het 'moment supreme' aan. Even later ramt de aansnellende stormram wagen nummer 28. De achteruit verplintert en de koffer wordt samengeperst. Op het moment dat de wagen enkele meters verder tot stilstand komt, verschijnen de eerste mensen op het toneel. Fotografen maken kiekjes van het gecrashte voertuig, de ingenieurs checken de gemeten data en de kuisploeg ruimt alvast het glas op. Oef, mevrouw de dummy leeft nog, maar hoe gaat het met de kroost op de achterbank? Hebben de gordelspanners goed gewerkt, is de airbag afgegaan, staat de achterzetel nog op zijn plaats? Veel vragen, die hopelijk in de komende weken beantwoord kunnen worden. Maar voor ons is het gedaan. Zachtjes worden we aangemoedigd om terug naar onze werkplek te keren. Gedaan met het ramptoerisme, de professionele hulpverleners willen ons hier niet.