Heer(lijk) op de fiets

Vlakbij ligt een fietsroute, een verkeersvrije route, aangenaam rustig, ideaal om even te vluchten van het drukke Japanse verkeer. Ik gebruik ze dagelijks, die route, heen en weer naar het bedrijf. Vandaag ging ik de andere kant op. Eerst gaat het wat teleurstellend door het midden van de stad omlaag en weer omhoog onder drukke wegen en flitsende spoorbanen door. Eens ik de stad achter me laat, maken de fabrieken en flatgebouwen plaats voor speelterreinen, bloemenvelden en hier en daar een tempeltje. Ik ben niet alleen hier, neen, het is zondag. Menig familie is op uitstap. Vader en moeder gebieden hun kroost om mooi achter elkaar te fietsen en plaats te maken voor die wielertoerist met zijn overgewaardeerd stalen ros. Mooi, die discipline.

Tot plots.

Na een bocht zie ik een vader en zijn zoontje fietsen terwijl ze omkijken naar de rest van de familie, die nog aan de overkant van de baan staat te wachten. Druk rinkel ik, maar ze horen me niet. Ik rem hevig en kom vlak voor het verbaasde jongetje tot stilstand. Hij kan ook net op tijd remmen. "Godverdomme", vloek ik luidop. De vader verontschuldigt zich en net bekomen van de schrik zetten we allen onze trip verder. Algauw voel ik me schuldig en gegeneerd. Dat vloeken was niet echt hoffelijk en nog minder Japans, het schuldgevoel is dat des te meer. Bij terugkeer kom ik het gezelschap nogmaals tegen, deze keer mooi op een lijn achter elkaar. "Gomenasai", roep ik hen toe en ik knik enkele keren nederig het hoofd. De vader glimlacht terug. Ik voel me opgelucht omdat ik mijn uitschuiver toch nog goed kon maken.

Zondag is geen dag om te vloeken, zeker niet op kinderen. En een beetje Japanse gene zou van tijd tot tijd geen kwaad kunnen in Europa.