Eerste dag

De eerste dag is altijd een helse karwei...

Aankomen en even uitpuffen op bed. Niet slapen, dat is te gewaagd; het vallen als een blok en pas 's avonds wakker worden is geen denkbeeldig gevaar. Slaap uit de ogen wrijven, wassen, poetsen, de overblijfselen van een etmaal reizen camoufleren en hop er weer tegenaan gaan. Naar het bedrijf. De taxichauffeur in keurig Japans instructies geven, net niet indommelen op de achterbank en je wel tientallen keren afvragen hoe je erin zal slagen om de dag door te komen. Aankomen op het bedrijf en volledig vergeten dat de knop al meer dan een dag op 'aan' staat. Slurpen van een ijskoffie en terwijl gezapig toekijken op het langzaam op gang komen van een typisch Japanse startvergadering. Af en toe even ingrijpen en de jonge ingenieur terug het juiste pad opduwen, waardoor hij verbouwereerd achterblijft. Verdere uitleg richten tot de ouwere ingenieur en 'partner in crime' sinds jaren. Met een glimlach van de ouwere het vertrouwen krijgen en terugkeren naar de passieve mode. Toekijken op de ouwere, die mijn woorden keurig vertaalt en aangeeft dat wat ik zeg moet gebeuren, niets anders. Wegdromen bij het horen van de instructies voor het technisch personeel. De vragenronde met verve doorstaan en op het einde van de vergadering het nut van het grootste deel van de discussie onderuit halen met het eenvoudige, doch noodzakelijke zinnetje: the planning is flexible, it can change at any time. Nog even de werkplek inspecteren, de klanten feliciteren met zulk puik voorbereidend werk, sleutels oppikken en richting hotel fietsen.

De eerste dag, onverwacht kom ik er toch keurig doorheen.