Het einde

Ondertussen ben ik reeds zowat twee weken thuis. Stapje voor stapje en beetje bij beetje probeer ik weer gewoon te worden aan het Belgische leven. En dat gaat moeilijker dan gedacht. Ik zit nog vaak thuis, heb gewoon geen zin om weg te gaan. Het zal wel normaal zijn, heb meer dan twee maanden mijn vrije tijd alleen gespendeerd. Misschien is dit de gelegenheid om wat duidelijke keuzes te maken, gaan voor kwaliteit eerder dan kwantiteit.

Met mijn terugkomst, is ook een einde gekomen aan de bestaanszin van deze blog, die ik met dit stukje afsluit. Niet dat alle verhalen neergepend zijn, had nog een vat boordevol ideeën. Zo heb ik nooit geschreven over Taipei 101, ofte het hoogste gebouw ter wereld, over de memorial halls, waar iedereen naartoe komt tijdens zijn vrije tijd, over die ene modeshow op straat, over de christenen in Taiwan, over het kappersbezoek, over mijn uitstap naar het Yangmingshan gebergte aan de rand van Taipei, over ....

Misschien begin ik ooit weer te bloggen, wanneer ik opnieuw in het buitenland zit. De mogelijkheden zijn er in ieder geval: Taiwan, Duitsland, Zweden, ... Wie weet, we zien wel. Maar dat is nog niet aan de orde, voorlopig blijf ik thuis.

Tot slot wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om alle mensen te bedanken voor de reacties, geschreven of gesproken, tijdens mijn buitenlands verblijf. Het is echt leuk om af en toe iets te horen van het thuisfront.