Geef me tijd

In die negen weken hier heb ik een leven opgebouwd, vrij verschillend van het Belgische. Een leven van hard werken, van banale humor, van stoere klap, van elementaire communicatie. Een leven van in- en uitpakken, van grootstad en stad temidden van niets, van minimaal huishouden. Een leven van weekends alleen, van genieten van kleine dingen. Een leven zonder excessen, van vrienden en familie digitaal, van een pintje elke dag, een DVDtje voor het slapengaan. Een leven van nadenken, van rust. Een leven van slapen tot de middag, een leven van dwalen zonder doel. Een leven zonder plan. Een leven niet perfect, niet beter, maar anders.

Daarom, volgende oproep: geef me tijd, tijd om terug te wennen aan dat andere leven in Belgie. En vergeef me mijn gematigd enthousiasme nu de terugkeer nadert. Maar wees gerust, alles komt goed.