En plots is er herfst

Appartement opgeruimd, alle aangekochte spullen mooi aan de kant geschoven, nog wat instructies gegeven voor de kuisploeg -ze mogen mijn handdoeken en lakens van de laatste dag wassen-, en enkele Taiwanese werklui gelukkig gemaakt met de sleutel van hun appartement, zo begon mijn laatste werkdag in Taiwan. Later voerden mijn teamleden nog een paar metingen voor mij uit, gaf ik hun instructies voor de komende weken en veegde ik zorgvuldig al mijn sporen uit in het buro waar ik twee maanden werkte. 's Middags was er de extra grote lunchbox, de laatste grappen en grollen en dan was het tijd om te vertrekken. Weg uit Lukang, afscheid van de collega's-voor-twee-maanden. "I'll miss you", zei de ene, "See you next year", hoorde ik een ander zeggen. "We will see", antwoordde ik. Misschien kom ik nog terug, misschien ook niet. Carpe diem was mijn motto hier, te vroeg om na te denken over volgend jaar... En dat was het dan, Taiwan, een soms harde, maar vooral leuke en leerrijke ervaring.

Drie uur zaterdagmiddag. Ik loop de luchthaven van Osaka uit en plots, en plots is er herfst. Een rilling loopt over mijn rug. Het is negen graden en ik loop rond in T-shirt. Toen ik 's ochtends veel te vroeg Taiwan verliet was het al eenentwintig, hier minder dan de helft. Dat doet even pijn. Het voelt als een terugkeer naar de realiteit, het echte leven, want in meer dan een zin is Japan een stap in de goeie richting op weg naar huis. Buiten het feit dat de temperaturen hier Belgischer zijn dan in Taiwan, voelt het hier ook meer aan als 'thuis'. Meer nog, ik voel mij wel een beetje thuis in Japan. In de afgelopen drie jaar heb ik het land van de rijzende zon meer dan vijftien keer bezocht, in totaal bijna zes maanden. Bovendien verbleef ik vaak in dezelfde regio, in hetzelfde hotel. En daar trek ik ook nu weer naartoe. Niet omdat ik daar moet zijn, maar omdat ik daar wil zijn. Yokoso Nippon, jawel, welkom in Japan!