Een afsluiter

Door al de drukte had ik geen tijd om iets eerder aan te geven dat het weer een tijdje gedaan is met deze blog. De blog is en blijft een deel van mijn buitenland-leven en aangezien ik ondertussen weer in Belgie zit, zijn er voorlopig geen verhalen meer te vertellen over het eten van levende vissen, het staccato-praten en diens meer. Volgende ‘seizoen’ begint in mei.

Doch wil ik jullie het relaas van de laatste week niet onthouden:

Door een buitenkansje kon ik samen met een vriendin van me op reis door het land, waar ik normaal gezien enkel voor zaken kom. En dat was wel wennen, voor een keer geen zakenreis, maar gewoon vakantie: pak en das achterlaten, veiligheidsschoenen, werkkledij dat spreekt voor zich, maar wat te doen met die PC. Even wist ik niet hoe ik dat zou klaarspelen, zo zonder PC door Japan. Normaal heb ik altijd een PC bij de hand in het land van de rijzende zon en dat is best handig, kwestie van makkelijk treinuren en allerhande info te kunnen opzoeken. Mijn collega lachte me toe. Heb je naar Indië ook je PC meegenomen, omdat dat zo handig is, vroeg ie me. Dat ik dat inderdaad niet gedaan heb, moest ik toegeven. Na lang aarzelen liet ik die PC ook achter. Vreemd toch, ik ben helemaal niet verknocht aan een PC of internet. Bewijs daarvan is het feit dat ik na acht maanden in mijn appartement nog steeds geen internetaansluiting geregeld heb. Maar ergens, diep in mij, is Japan gelinkt aan zaken, aan de laptop nabij, aan alleen zijn in de drukte, aan de vele feestjes. En dat zomaar allemaal opzij zetten, dat ging niet vanzelf. Ook in het station van Nagoya had ik nog last van de zakenreisitis: steeds weer de neiging om snel tussen de menigte te glippen en de pas te versnellen. Afleren zou ik het, teruggefloten werd ik telkens weer.

Gelukkig kwam met het verlaten van Nagoya ook het vakantiegevoel helemaal naar boven. Het werd een erg leuke week en ik vond het super om Japan ook eens op een andere manier te bezoeken en om na al die tijd eens iemand mijn leven aan de andere kant te kunnen tonen. Nu is er toch iemand die zich iets meer kan voorstellen bij mijn verhalen als ik thuiskom.