Buitenbeen, elders leven en werken

woensdag, november 29, 2006

Geef me tijd

In die negen weken hier heb ik een leven opgebouwd, vrij verschillend van het Belgische. Een leven van hard werken, van banale humor, van stoere klap, van elementaire communicatie. Een leven van in- en uitpakken, van grootstad en stad temidden van niets, van minimaal huishouden. Een leven van weekends alleen, van genieten van kleine dingen. Een leven zonder excessen, van vrienden en familie digitaal, van een pintje elke dag, een DVDtje voor het slapengaan. Een leven van nadenken, van rust. Een leven van slapen tot de middag, een leven van dwalen zonder doel. Een leven zonder plan. Een leven niet perfect, niet beter, maar anders.

Daarom, volgende oproep: geef me tijd, tijd om terug te wennen aan dat andere leven in Belgie. En vergeef me mijn gematigd enthousiasme nu de terugkeer nadert. Maar wees gerust, alles komt goed.

maandag, november 27, 2006

Geest(ig)

"Snel schat, snel, ze komen eraan. Haal de lucifers. En zoon, neem wat geld uit de schuif. Ik zet alvast de kachel buiten."
"Voila, het vuurtje brandt, smijt het geld er maar in."
"Oef, het gevaar is geweken. Het huis is weer veilig nu, geen geest die nog binnen wil."
"Schat, breng morgen een paar pakjes geld mee van de winkel, want dat was het laatste."

Het lijkt wel grappig, een beetje ridicuul zelfs, die verbrandingen van monopoliegeld, maar eigenlijk is het bloedserieus. Je ziet ze overal, kacheltjes temidden van het voetpad. Het duurde een tijdje eer ik doorhad dat het hier om de fameuze verbranding van geestengeld gaat. Is best vreemd om zien, iemand die een vuurtje maakt in het midden van de stad, terwijl het buiten bijna dertig graden is. Niet dus, het is meer dan ordinair vuurtje-stook, het gaat erom de geesten gunstig te stemmen. Het geld staat symbool voor de rijkdom die de overledenen in het dodenrijk kunnen gebruiken.
Het ritueel bereikt zijn hoogtepunt gedurende de maand van de geesten, wat in de zevende maand van de Chinese maankalender valt. Gedurende die maand worden de poorten van de onderwereld opengezet en kunnen de geesten vrij rondwaren in de wereld der levenden. Belangrijk is om tijdens die maand niet langs de oever van de rivier te wandelen, slecht te spreken over de doden of te fluiten. Ook huwelijken en het afsluiten van belangrijke contracten zijn die maand uit den boze.

Het verbranden van hopen geld brengt echter serieuze milieuproblemen met zich mee. Eerder dit jaar las ik in een Belgische krant dat de Taiwanese regering een project heeft opgezet om te voorkomen dat inwoners zoveel geld zouden verbranden. Een website staat ter beschikking, waar met behulp van een paar muisklikken hetzelfde effect kan bekomen worden als met een verbranding. Op die site is het zelfs mogelijk om een certificaat af te drukken, zodat je kan bewijzen dat ook jij er alles aan doet om de geesten te plezieren.

zaterdag, november 25, 2006

Beroemd in Lukang

Naast de avondmarkt is het pleintje met de eetwinkeltjes in het midden van de stad ook een uitstekende plek om snel iets te gaan smullen. En hoewel je dat op het eerste zicht niet zou zeggen vind ik het er best gezellig. In Taiwan mag je je vooral niet laten afschrikken door het uitzicht van de eetgelegenheden. Kwaliteit van het eten is hier het enige wat telt. Of je nu moet eten op een schamel krukje in het midden van de straat of in een wit en schraal lokaal met TL-verlichting, dat speelt geen rol, zolang het eten maar lekker is.
Wat mij vooral aanspreekt, is de gezellige drukte van het plein, waar zelfs 's avonds laat nog mensen af- en aanlopen.
Na bijna twee maanden in Taiwan ben ik er gekend. Moest je ooit op dat pleintje komen, vernoem dan gerust mijn naam. Neen, niet mijn Belgische naam, want die kent niemand hier, maar Dswajke die kennen ze wel. Het betekent zoveel als 'gentleman', als ik mijn 'leraars' alias teamleden mag geloven. Toegegeven, het doet me wel iets als mensen mij daar toeroepen.
Het pleintje, het straalt een zekere dorpsmentaliteit uit: de eenvoud, de vriendelijke begroeting, het respect voor ieder, het 'ons kent ons'-gevoel, de warmte. Wat zou het leuk zijn als er wat meer 'dorpspleintjes' zouden zijn ....

donderdag, november 23, 2006

Verlengd

Het hing al een tijdje in de lucht, maar nu is het echt officieel: in plaats van nu zondag huiswaarts te keren, blijf ik een kleine twee weken langer in Azie hangen.
Na een extra weekje Taiwan vlieg ik op zaterdag 2 december richting Japan. Terugkeren naar Taipei doe ik op donderdagavond 7 december, waar ik de dag nadien alweer vertrek met Belgie als eindbestemming.
Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat het nog zo in orde zou komen, want de laatste twee weken zag het er allesbehalve goed uit. En met deze planning ben ik best tevreden: dat weekje extra hier laat toe om alles op een rustige manier af te ronden. Bovendien geeft de vijfdaagse in Japan me de mogelijkheid om mijn vrienden daar te bezoeken. Zondag 3 december is alvast volgeboekt. Ik kijk er al naar uit.

dinsdag, november 21, 2006

Avondwerk

Laat werken is een onderdeel van de Aziatische cultuur. En dat merk je ook. Heb je pas om tien uur 's avonds gedaan, maar moet je nog eten en boodschappen doen? Geen probleem! De 'night market' is open tot middernacht. Je kan er terecht voor een snelle hap, inkopen (schoenen, kleren, ...) of wat vertier. Mijn teamleden en ik bezoeken de 'night market' enkel als het echt laat is en we snel willen eten. Het lukt ons om binnen het kwartier met volle maag weer te keren richting auto.
Niets voor jou, denk je? Jij bent meer het warenhuistype? Wel, die zijn tot elf uur open hier in Lukang. Op weg naar huis stoppen we er vaak voor koekjes, bananen, water of wat bier (tja, Belg he).
Best makkelijk, al is de keerzijde van de medaille wel dat ook ik vaak laat moet werken.
Integratie heet dat.

zondag, november 19, 2006

Jennifer van de receptie

"Taipei is een saaie stad, een doodsaaie stad. Het is er vuil en smerig. Hier valt niets te beleven, je kan enkel shoppen. Ziet ge dat dan niet, wij zijn saai. Wij zijn drie saaie dames.

Als het regent, kan je TV kijken. En als je gedaan hebt met TV kijken, dan kijk je nog wat TV. Daarna kijk je weer TV, tot je zo moe bent, dat je in slaap valt."

Wel komisch en spontaan, maar niet echt het antwoord dat ik had verwacht op mijn vraag.

zaterdag, november 18, 2006

Ze lacht

Haar vriend gaat drank halen.
Ze lacht me toe. Ik lach terug.
Ze zegt goeiedag. Ik zeg goeiedag terug.
Ze vraagt me wat er aan de hand is met mijn gezicht. Mijn glimlach verdwijnt en ik breng mijn handen naar mijn gezicht om te voelen wat verkeerd zou kunnen zijn.
Ze ziet dat ik het niet begrijp. Ik begrijp het niet.
Ze zegt dat mijn huidskleur zo rood is. Ik haal opgelucht adem en vertel haar dat het door de hitte van de kookplaat komt.
Ze lacht me toe. Ik lach terug.
Haar vriend heeft drank gehaald.

donderdag, november 16, 2006

Nummer 28

Van overal stromen mensen toe. De pas afgestudeeerde ingenieur, de meettechnieker, het afdelingshoofd, de grote baas, iedereen is er. Zelfs ik, op eigen aanvraag weliswaar. Terwijl het plebs naar het bovenverdiep verdwijnt, neemt de elite de ereplaatsen onderaan in beslag.
Op het actieterrein wordt nog druk over en weer gelopen. Er wordt gecheckt en gedubbelcheckt, want dit mag niet fout lopen. Slechts een kans op succes.
Boven gaat het er ondertussen een pak gemoedelijker aan toe. In afwachting van het spektakel, grijp ik de kans om mijn pas geleerde Chinese woorden uit te proberen op een paar willekeurige slachtoffers, tot grote hilariteit van mijn teamleden.
Plots weerklinkt een fluittoon, de lichten schieten aan en het rumoer verstomt. Wanneer de aftelling begint, kijkt ieder van ons gespannen toe.
Een snel dichterbijkomend gepiep kondigt het 'moment supreme' aan. Even later ramt de aansnellende stormram wagen nummer 28. De achteruit verplintert en de koffer wordt samengeperst. Op het moment dat de wagen enkele meters verder tot stilstand komt, verschijnen de eerste mensen op het toneel. Fotografen maken kiekjes van het gecrashte voertuig, de ingenieurs checken de gemeten data en de kuisploeg ruimt alvast het glas op. Oef, mevrouw de dummy leeft nog, maar hoe gaat het met de kroost op de achterbank? Hebben de gordelspanners goed gewerkt, is de airbag afgegaan, staat de achterzetel nog op zijn plaats? Veel vragen, die hopelijk in de komende weken beantwoord kunnen worden. Maar voor ons is het gedaan. Zachtjes worden we aangemoedigd om terug naar onze werkplek te keren. Gedaan met het ramptoerisme, de professionele hulpverleners willen ons hier niet.

woensdag, november 15, 2006

Lunch

300 m, veel verder kan het niet zijn van het kantoor naar de kantine. Te ver! Zoiets doen we per auto. Elke middag weer puzzelen om iedereen in een of twee auto's te krijgen. Eerst rijden we richting receptie om de lunchcoupons te kopen, waarna de rit verder gaat naar de kantine om de hoek. De receptie, die ligt op de weg naar de kantine en om van de ene naar de andere plaats te rijden, moet je blokje rond, want de straten rondom zijn eenrichtingsverkeer. Je hoort het al: te voet gaat het sneller. Een keer, een keer slechts lieten we de auto aan de kant. Waarom? Wel, ik had net verteld dat ik het voorbije weekend een zestal kilometer te voet had afgelegd, iets wat ik even goed met de metro had kunnen doen. Onbegrijpelijk! Maar kom, om hun flexibiliteit te tonen, zouden we ook eens te voet gaan. Helaas, het mocht niet zijn. Bij de receptie aangekomen, bleek dat we Kjumo vergeten waren. Twee van ons zijn teruggelopen, hebben Kjumo gezocht en de auto genomen. Halverwege werden we opgepikt om toch maar met de auto verder te gaan.

zondag, november 12, 2006

Beste Jolin

Zowat een week geleden zag ik je voor het eerst op MTV. Je bent een ster in Taiwan, meer nog 'de' ster van Taiwan. Dit jaar mag jij de titel van best verkopende recording achter jouw naam schrijven. Van het album "Dancing Diva" heb je nu al meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. Stilzitten is duidelijk niet voor jou, want zopas verscheen alweer een nieuw album "Dancing Forever". Samen met het verzamelablum en de concertregistratie brengt dat de teller dit jaar op vier. Breng je ook nog een kerstalbum uit of laat je het nu even rusten?
Het is moeilijk om je te ontwijken, je bent overal: de achtergrondmuziek in het restaurant, de muziekkanalen op TV, de ringtones van mijn teamleden, de play-back show in het centrum van Taipei.
Iedereen houdt van jou, echt waar en dat is net wat ik zo geweldig vind. Voor mij ben je meer dan die knappe zangeres met de prachtige stem, die zo wulps kan dansen. Jij, jij bent mijn openingszin. Je naam en wat weetjes over jouw persoon (dank je, wikipedia) samen met een paar chinese woorden opent deuren. Dankzij jou win ik onmiddellijk de sympathie van elke Taiwanees, ook van diegene die wegens de taalbarriere niet met me kan communiceren. Een van hen wist mijn poging tot integratie zodanig te apprecieren dat ie me bedankte met jouw laatste cd.
Trouwens, die actie, die je samen met McDonalds opzette, voor de kansarme jongeren vind ik ook geweldig. Ik heb me alvast een 'Jolin'-zweetbandje aangeschaft.

Dank je, Jolin, dank je voor alles!
groeten,

Jouw Belgische fan.

zaterdag, november 11, 2006

Tweede jeugd

Deze middag kwam ik per toeval terecht op een streetdance wedstrijd, georganiseerd door het Taipei Health Department. Elke groep bracht een stukje van een vijftal minuten. Enige verplichting was dat het nummer enigszins het doel van het event moest dienen, zijnde het promoten van een gezonde levensstijl en het afraden van gebruik van drugs en sigaretten. Echt makkelijk is het niet om een dansact te verenigen met een belerende boodschap. Sommige groepen deden hun gewone act en voegden aan het einde een paar vlotte kreten toe, andere groepen zwaaiden met pamfletten tijdens het dansen. Is best fijn om het enthousiasme en de creativiteit te zien van de diverse vriendengroepjes. De verrassing van de wedstrijd kwam echter niet van al die jeugdige explosiviteit, maar van wat met zekerheid het oudste cheerleadergroepje van Taiwan moet zijn. Onder begeleiding van de pompende beats van moderne dance muziek, zwaaiden de oma's alias cheerleaders de pompons met ongeziene energie. Ze straalden en dat had zo zijn weerslag op het publiek. Het overwegend jongere publiek deelde algauw in het enthousiasme van de meiden op leeftijd. En de boodschap, wel die was meer dan duidelijk. Buiten de traditionele yells en pamfletten was het achterwerk van elk groepslid voorzien van een chinees teken. Driewerf hoera voor de tweede jeugd!

Hotdog

Een Taiwanese hotdog, dat is een worst gewikkeld in een plak rijst. Origineel!

Kermisspelletjes

- Visjes vangen, echte visjes die je met een netje probeert te vangen uit een opblaasbaar kinderzwembadje.
- Schildpadjes vangen, een variant van nummer een, alleen zijn de visjes vervangen door mini-waterschildpadjes.
- Voor de gevorderden: krabbekes vangen. Dat doe je niet met een netje, maar een koordje.
- Visjes vangen, moderne versie. In dit geval zitten de visjes in een aquarium en moet je joysticks gebruiken om het netje te bewegen. Lijkt op de grijperkes, weet niet of de slaagkansen even gering zijn.
- De titel van domste spelletje gaat naar 'stress-basketbal'. In dit spel krijg je vijf basketballen en een ring op een meter afstand. Doel is om in een minuut tijd zoveel mogelijk te scoren. Je hoeft echt niet te kunnen mikken, want naast doel gooien is praktisch onmogelijk. Aangezien de ballen ook autmatisch terugkomen, komt het er gewoon op neer dat je zo snel mogelijk ballen opraapt en richting doel werpt.

woensdag, november 08, 2006

Joods

- Are you Jewish?
- No!
- From Israel?
- No!

Ik stap stevig door, zonder vaart te minderen. Hier heb ik echt geen zin in, een nutteloos gesprek. Hoe komt hij er trouwens bij? Straal ik dat misschien uit?

Ben het ondertussen al gewoon dat Taiwanezen denken dat elke niet-Aziaat van Amerika komt:

- Where do you come from?
- I come from B e l g iu m.
- America?
- No, B e l g iu m, in Eu ro pe
- Sorry, I don't know.

Maar Joods, neen, dat is nieuw.

dinsdag, november 07, 2006

Dwalen

Ik, ik zou Taiwan ontdekken. Neen, niet alleen Taipei, ook de rest van het land. Taiwan is immers meer dan zijn hoofdstad. Wat te zeggen van de prachtige bergketens in het midden van het land of de leuke havensteden in het Zuiden. Ik zou niet elk weekend mee richting Taipei trekken, ik zou zelf vervoer organiseren richting natuur. Had alvast een reisgids gekocht, want ik, ik zou ... zoveel.

Ondertussen is het zout al lang verdwenen. Ongekruid en bijna doelloos dwaal ik rond in de grootstad, gewillig laat ik me meeslepen door de bruisende stroom. Bij elke splitsing wordt getost in mijn hoofd, kies ik een richting op zoek naar een plaats om even te genieten, genieten van het moment, van het gebeuren om me heen, van een glimlach, een gebaar, een woord van herkenning. Temidden van de drukte vind ik rust.

maandag, november 06, 2006

Afgedroogd

Bericht aan alle Taiwanezen die de sauna van Alexanders Health Club even binnenlopen om er zich af te drogen:

"De sauna is een zweethok en geen drooghok. Je gaat er DROOG binnen VOOR het douchen en komt er kletsnat buiten, en niet omgekeerd. Indien u zich toch met toedoen van hete lucht wenst te drogen, doe dan zoals de rest en gebruik de haardrogers, die ter uwer beschikking liggen bij de spiegels. Ja, die haardroger dient niet enkel om hoofdhaar te drogen. Maar de sauna, de sauna dat is een zweethok."

Dank u.

zaterdag, november 04, 2006

Presidentiele thriller

Het hek is nu helemaal van de dam: de first lady van Taiwan is officieel in beschuldiging gesteld van fraude, samen met drie presidentiele medewerkers. Mevrouw zou zowat 14 miljoen Taiwanese dollar (is ongeveer hetzelfde bedrag in oude Belgische franken) hebben achterover gedrukt. Het geld van vadertje staat werd voor zogezegde geheime diplomatische missies gebruikt. Alleen is nu gebleken dat die missies zo geheim waren dat er geen enkel bewijs van te vinden is.
Het hooggerechtshof wist er tijdens de persconferentie droogjes bij te vertellen dat ook de president zal vervolgd worden, hoewel dat momenteel nog niet kan, aangezien die geniet van immuniteit en dus niet kan aangeklaagd worden.
Het spreekt voor zich dat het protest nu weer in alle hevigheid is losgebarsten. Gisteren kwam de rode beweging spontaan samen voor het presidentiele paleis. Het onmiddellijke aftreden wordt geeist.
De partij van de president, de DPP, hield een spoedberaad. Deze affaire komt zeer ongelegen, nu slechts enkele weken voor de verkiezingen.
En de president, wel, die doet gewoon rustig verder. Onvoorstelbaar toch...
Wordt vervolgd.

donderdag, november 02, 2006

Afhaalchinees

De afhaalchinees doet het hier met zakjes. Ja, je leest het goed, geen plastic bakjes afgedekt met een doorschijnend deksel, geen piepschuimen bekers voor de soep, maar zakjes.
Noedels worden samen met groenten en vlees in de pan gebakken of gekookt in een bouillon en daarna gaat het hele boeltje in een zakje. Soep wordt op ongeveer dezelfde wijze klaargemaakt: een netje met de ingredienten wordt even ondergedompeld in de bouillon, waarna de troep in een zakje verdwijnt. Twee soeplepels bouillon toevoegen en afbinden. Alles klaar in minder dan vijf minuten. En dan kan je naar huis, met in je handen twee plastic zakjes met het eten.
Hoe je uit zakjes eet? Wel, de afhaalchinees geeft je er ook een piepschuimen kom bij voor de soep en een kartonnen doos voor de noedels. Is wel lastig om de soep in de kom te krijgen zonder de helft door de gootsteen te gieten of je vingers te verbranden. Maar dat buiten beschouwing gelaten, is de afhaalchinees in Taiwan best een aanrader.