Ik ben een Galliër

Sinds vorige week is een nieuwe fase van het project aangebroken: gedaan met de hoogtechnologische technieken, het kernwoord is nu 'creativiteit'. Doel is om zwart op wit te bewijzen dat onze analyses kloppen. Om dat doel te bereiken, is zowat alles toegestaan of wat dacht je anders van volgende beproefde technieken:
- Zandzakken: 40 kg op het dak of liever 60 kg in de koffer; u vraagt, wij gooien.
- Extra verbindingen lassen, plakken, vijzen.
- Overbodige verbindingen gaan eruit, al moeten we ze wegslijpen.
- Touwtje trek: verbind het kofferslot met de gordelspanners en dan goed trekken. Rarara, wat gaat dat geven?

Het gaat er ruw aan toe en dat hoort zo: Neen meneer, ik ben geen Romein, ik ben een Galliër. Heb mijn harnas afgeworpen, mijn wapens naast me neergelegd en doe het nu met de blote vuist.

Gepland

Dit weekend deed ik mijn eerste geplande toeristische uitstap. Neen, natuurlijk is het niet de eerste toeristische trekpleister die ik bezocht, maar het is wel de eerste keer dat ik de dag voordien al wist wat ik ging doen. Een hele vooruitgang voor de 'man zonder plan' of 'maybe man', verwijzend naar de antwoorden die ik bij het begin van het weekend geef op de vragen van de taiwanezen.

Zondag zou ik vroeg opstaan, of alleszins vroeger - lees: 11 uur - en daarna zou ik snel de deur uitgaan. Ik had me voorgenomen om ook een deel van de ochtendmarkt ter plaatste mee te pikken. Gelukkig is de ochtend een zeer rekbaar begrip.
Het begon allemaal niet zo rooskleurig: de plaatselijke Sabine had regenweer voorspeld en bij het opentrekken van de gordijnen zag ik meteen dat er die nacht wel wat nattigheid gevallen was. Bovendien stond ik op met een ondefinieerbare pijn in mijn maagstreek. Het duurde een tijdje voor ik doorhad dat ik de avond ervoor misschien iets te hevig was geweest in de fitness en te kampen had met verrokken buikspieren.

Maar thuisblijven was geen optie, dus trok ik even later de deur achter me dicht en begaf me richting Danshui. Bij het einde van de rode metrolijn kom je terecht in een klein havenstadje van zo'n honderdduizend inwoners. Wist ik veel dat Danshui ook wel het Blankenberge van Taiwan wordt genoemd; duizenden inwoners van Taipei hadden immers hetzelfde idee als ik, een dagje relaxen op den buiten. Danshui, een aanrader voor al wie het stadsleven even achter zich wil laten: de 'ochtend'markt, historische gebouwen, een ellenlange dijk, een universiteit, haven met prachtige zonsondergang, concertjes, mooie parken. Ondanks de initiele moeilijkheden en de drukte werd het toch een leuke uitstap. En Sabine, ja, die heeft ook haar gelijk gekregen, gelukkig pas bij mijn terugkomst. Wat wil je nog meer, iedereen tevree.

Ontbijt

Elke ochtend, iets na acht, word ik aan het appartement opgehaald voor het ontbijt. Ontbijten doe je hier niet thuis, maar in een kraampje langs de kant van de weg of een ontbijtwinkel. Wij trekken steeds naar die ontbijtwinkel midden in de stad, recht tegenover de lagere school van Lukang. Bij het binnenlopen van de winkel steek ik steevast twee vingers in de lucht, gevolgd door een smeergebaar. Eigenlijk is dat slechts een formaliteit, want de ontbijtdame en ik, we begrijpen elkaar. Zij maakt mij elke morgen twee dubbele toasts met aardbeienconfituur en daarvoor geef ik haar 20 dollar (of ongeveer een halve euro).
Makkelijk toch!

Maar het is niet altijd zo geweest......

(Moest dit een filmscenario zijn, dan stond er nu: hij kijkt dromerig voor zich uit, beeld vervaagt en wordt vervangen door volgende flashback)

Eerste dag in Lukang. Gespannen zit ik in de auto, benieuwd naar waar we zullen stoppen om te ontbijten. Wanneer de auto vertraagt en afslaat, kijk ik verbaasd op. "Drive-in" staat er, met daaronder een grote, ronde, gele letter m. Even hoop ik nog dat ik het verkeerd voor heb en er een gewone ontbijtwinkel achter McDonalds ligt. Die hoop verdwijnt snel als ik even later een menukaart in mijn handen gestopt krijg. Welke hamburger ik wil, wordt me gevraagd. "No hamburger for me", antwoord ik. En om het nog wat duidelijker te maken, voeg ik eraan toe: "I can't eat hamburger in the morning." Ik kijk naar mijn collega, maar die heeft er blijkbaar minder problemen mee. Hij bestelt zijn vaste menu: hamburger en cola. Ik walg, dit kan mijn maag echt niet aan. Ik bestel het enige dat ik zo vroeg op de dag binnenkrijg: pannenkoeken. Een pannenkoek van McDonalds, dat lijkt nergens op en is zowaar nog synthetischer dan de hamburgers, die je er kan krijgen. Het ziet eruit als een gezoete hamburgerbroodjesbodem die platgedrukt is tot een rondje van nog steeds een halve centimeter dik. Doch, het is in ieder geval stukken beter dan een hamburger als ontbijt.

En zo gaat het elke dag van die eerste week.

Tweede week, eerste dag. We stoppen even voor de grote m, bij een kraampje langs de weg. Vandaag eten we noedels, wordt me meegedeeld. Aan het kraampje zijn alleen noedels te krijgen en geen gewone noedels, neen, stinking noedels. Nogmaals vraag ik achter toast. Die dag, dat was het keerpunt: nadat ze hun noedels binnengeslurpt hadden, reden we naar de ontbijtwinkel aan de school voor toast. Aangezien daar zowat alles te krijgen is, van gefrituurde dingen, over hamburger tot toast en iedereen er zijn favoriete ontbijt kan eten, doen we dat sindsdien elke ochtend.

Wasmachien

- Grote trommel, vertikaal.
- Klinkt als computerspel bij opstarten.
- Wasprogramma:
1. Voorwas: heel rustig heen en weer schudden.
2. Hoofdwas: rustig heen en weer schudden.
3. Droogzwieren: aha, die trommel kan toch een volledige toer ronddraaien. Wat een snelheid, wie had dat verwacht.

- Duur van een wasbeurt: 20 minuten
10 minuten om de trommel te laten vollopen met water,
10 minuten voorwas, hoofdwas en droogzwieren samen.

Wassen op z'n Taiwanees - een samenvatting:
snel, heel rustig, veel water.

Opgelet: dient niet om vlekken te verwijderen, wel om wasgoed een lekker geurtje te geven.

Esthetica

Het is zondag, de zon brandt en het kwik speelt met de 30-gradengrens. Ik heb net de wisseling van de wacht aanschouwd en loop nu de kelderruimte in, op zoek naar een plaats om wat uit te blazen. Links een museum dat het leven vertelt van een of andere dictator, rechts een expositie van de schilder Chu Chen-nan. Ik kies voor het laatste, in de hoop daar een rustig plekje te vinden. Bij het binnengaan van de expositieruimte krijg ik een folder in mijn handen gestopt, die ik gauw doorblader, kwestie van niet ongeinteresseerd te lijken. Oef, gelukkig maar, de airco staat aan en bankjes genoeg om even te gaan zitten. Ik ben nog niet halverwege de zaal, als iemand achter me aankomt en me toespreekt. "Welcome, sir!" Ik draai me om en beantwoord zijn uitgestoken hand. "Good afternoon", zeg ik beslist. Het gezicht, ik herken het. Het boekje, eerste pagina, oh, nog even te checken. Kijk omhoog naar het gezicht van de man en terug omlaag in het boekje. "Oh, .... it's a, ... you are the....", stamel ik. "Yes, it's my exposition.", antwoordt ie. Hij is blijkbaar zeer tuk op buitenlands bezoek en leidt me mee naar een bank voor een babbel. Het gesprek begint met de traditionele "waar kom je vandaan"- en "wat doe je hier"-vragen. Maar daar blijft het niet bij. Vijf minuten later pijnig ik mijn hersenen om iets zinnigs over 's mans schilderijen te zeggen. Met een paar termen, die ik mij nog herinner van de lessen esthetica, leg ik uit wat me zo in de werken aanspreekt. En jawel, het werkt. De man is onder de indruk. Bij het afscheid stelt ie voor me een geschenk te geven. Even later loop ik tevreden door de zaal met in mijn handen een kalender van 2007 met schilderijen van Mr. Chu Chen-nan.


Bij de laatste bank, die ik tegenkom, zet ik me neer. De vrouw naast mij spreekt me aan. Of ik hier ook kom om te genieten van de mooie schilderijen, vraagt ze. En of ze de kalender mag zien, die ik 'gekocht' heb. ......

Tumultueus

Afgelopen dagen een echte trendbreuk en een halve terugkeer naar het Westerse leven: met mes en vork eten, Belgisch bier drinken, Nederlands praten met collega, Westers eten voorgeschoteld krijgen en niet te vergeten de nieuwe humo, danio's en madeleine cakejes ...
Jammer genoeg ook een week die zowaar nog drukker was dan de afgelopen weken samen. Maar goed, het heeft iets opgebracht: weet weer wat doen de volgende weken. Op naar Lukang!

Heel even

Even, heel even
een licht briesje,
een rilling
...
heimwee.
Kwam van rechts aangewaaid.

Ik beende stevig rechtdoor
en wist al te veel hinder te vermijden.

Het protest

Hoe het afliep, de festiviteiten op de Nationale feestdag?
Wel, volgens de politie kwamen zowat 150.000 protestgangers in rode outfit naar Taipei. De leiders van het protest spreken over 1 miljoen. Vreemd, een van beide heeft duidelijk een foutje gemaakt in z'n telling.
De president, die heeft zijn speech gegeven. Het plein voor het presidentiele paleis was volledig afgesloten voor ongewenste bezoekers en de enorm grote politiemacht slaagde erin om dat ook zo te houden.
Maar zelfs toen de festiviteiten al lang gedaan waren en de nacht gevallen was, bleef de omgeving rond het centraal station bezet door de tegenstanders. Meer dan een week later kwam er een persbericht van de protestleiders: ze zouden vanaf dan het protest beperken tot een viertal uren per dag, tussen 6 en 10 's avonds. De aanhoudende betogingen en bezettingen begonnen voor iedereen zwaar te wegen: politie, bewoners van de stationsbuurt, betogers zelf. De avond van de persmededeling stonden de protestgangers gebogen voor het station, om hun medeleven met de buurtbewoners te tonen.

Le Monsieur

- A Lukang, vous mangez le lunchbox pour déjeûner?
- Ah oui, t'es courageux, toi. Je ne mange jamais de repas chinois ici.
....
- En France, la cuisine chinoise est merveilleuse.
....
- Au coin, il y a un bon restaurant: 'La Chapelle'.
....
- Qu'est-ce qu'il a? Il ne devrait pas brosser les dents avec l'eau du robinet! C'est dangereux.

Overlevingspakket

Als iemand naar Taiwan komt, vraag ik slechts een ding: om alle humo's van de laatste weken mee te brengen. Neen, ik ben geen fervent humolezer. Hoewel het blaadje elke week op de salontafel ligt, lees ik meestal enkel de titels en de onderschriften bij de foto's, hooguit een artikel.

Maar oh, alles is zo anders in het buitenland. In het vliegtuig, op restaurant, op cafe, ik neem de humo overal mee. Sinds ik dat doe, zit ik er echt niets meer mee in om alleen op restaurant te gaan. Vaak heb ik niet eens gezien wie er nog zit te eten, zo gedreven doorworstel ik het bekende tijdschrift.

De projectverantwoordelijke, die afgelopen woensdag in Taipei aankwam, is de eerste die de meebrengopdracht kreeg uit te voeren. Groot was echter mijn verbazing, toen ie de frigo opentrok om daaruit een pak te halen. Survival kit stond er op. Een goeie collega had er naast de tijdschriften ook madeleine cakejes en danio's in gestopt. Wat fijn, speciaal om mij een 'ik ben op m'n werk in belgie' gevoel te geven.

Taiwanese manieren

Wat mag wel en niet in Taiwan? Wat zijn hier goeie en slechte manieren?

Goh, wel er zijn veel dingen die mogen:
- Een vette boer laten, zodat jouw gesprekspartner ook weet wat jij de afgelopen maaltijd hebt gegeten. Dat mag.
- Last van flatulatie? Vliegen en laten vliegen, dat is de boodschap. Gelukkig nog niet al te veel meegemaakt.
- Is het eten lekker? Waarom blijf je er dan zo stil bij? Komaan, slurp, zuig, rochel, smak! Jouw tafelgenoten stellen dat op prijs!
- Rechtstaan, T-shirt beetje omhoog, beide handen naar beneden, recht de onderbroek in. Van boven naar onder, van links naar rechts, alles een keer goed door elkaar rammelen, handen uit de broek en verderwerken. Dat mag.
- In het midden van den buro van broek veranderen terwijl de grote baas rondloopt. Dat kan.
- Kilo's kwijt? Bewijs het gewoon! T-shirt omhoog en schudden met wat overblijft, ook mogelijk.
- Tijdens de werkuren chatten, bellen, surfen, neen niet even, maar minstens een half uur aan een stuk. Geen probleem!
- Collega's pesten: trek of duw, terwijl ie staat te plassen. Altijd verrassend.
- Die nieuwste ringtoon, heb je die ook? Ok, zet je GSM op maximum volume, leg dat toestel in het midden van den buro en laten rinkelen! En dan vooral niet te gauw opnemen, anders was die aankoop weggesmeten geld.

En wat mag niet:
- Je ontvangt een geschenk. Neen, je doet dat niet open. Je zegt dank u, legt het opzij en doet het pas open als je alleen bent. Op die manier vermijd je die ongelukkige uitdrukking op je gezicht als je ziet wat je gekregen hebt.
- Iets afgeven met een hand, dat doe je niet. Omdat je wil laten zien dat je niets te verbergen hebt en eerlijk bent, geef je met twee handen.
- Een klok kado geven: gevaarlijk! Wat denk je wel? Je wenst die mens zomaar een begrafenis toe. Jonges, opletten!
- En neen, ook geen zakdoeken kado doen. Dacht je dat ie gauw zou gaan schreien? Zelfs als je dat dacht, toch maar beter niet doen.
- Dat pas gekregen business kaartje, leg dat naast je neer en lees het later. Stop het zeker niet in de portefeuille in je achterzak, want dat betekent zoveel als zeggen dat je op die persoon wil gaan zitten. Ongewenste intimiteiten dus.

Routine

Terwijl de eerste week er een van big bang was, is de tweede week die van de gewenning geworden. De teamleden op het werk, het drukke werkschema in Lukang, de rustige weekends in Taipei, het ontbijt langs de kant van de weg, de avondsnack ergens tussendoor, .... het wordt een routine. Leuk toch, routines, de basis van ieders leven. Soms worden ze doorbroken, zoals toen ik naar Taiwan kwam, maar algauw bouwen we er nieuwe op. En maar goed ook, want het helpt om je ergens op je gemak te voelen. Als er gewenning optreedt en de intiele verkenning voorbij is, begin je automatisch volgens een bepaald patroon te leven. Dat heb ik deze week onbewust gedaan. En zo komt het dat ik mij hier al een beetje thuis begin te voelen in dit land, in deze steden, in dit hotel, in dit appartement. Het gaat goed met mij.

Ochtendgym

Ieder ochtend, zo tussen zes en half zeven verzamelt de buurt zich op het pleintje tussen de appartementsblokken voor een sessie ochtendgym. Niets zo goed om een dag mee te beginnen. Rechterarm naar linkervoet, linkerarm naar rechtervoet, strekken, buigen, ..... alles komt aan bod. Jammer genoeg, hoort daar ook muziek bij. En zo komt het dat ik elke dag bij het ochtendgloren wakker word op de tonen van de Taiwanese gymmuziek. Hoe dat klinkt, wel vandaag hadden ze het speciaal cassetteje mee: het Europees volkslied op zijn Chinees. Moest je het niet weten, het Europese volkslied is een deel van de negende symfonie van Beethoven. Je kan er volgende tekst bijzingen: kom, zing een vredeslied en leer het aan je broeder. Ja, zing een vredeslied, zoek in elkaar het goede.......etc.
Dat is me vanochtend net niet gelukt. Die Taiwanezen hebben de tekst iets aangepast.

Moet zeggen dat ik wel een keer wil gaan meedoen, kwestie van de buren eens te ontmoeten. Goed contact met de buren kan immers nooit kwaad. Of het er ooit van zal komen, valt echter te betwijfelen: ben nu eenmaal geen ochtendmens en het zou een wonder zijn als een van mijn buren Engels spreekt.

Zintuigen

Gehoord - 2Unlimited met Tribal Dance, gisteren in de fitnessclub. Is toch wel het eerste Belgische nummer dat ik hier in Taiwan hoor, hoewel niet echt recent.
Gezien - foto met onderschrift van de Belgische 0110-concerten voor verdraagzaamheid in de krant van vorige week maandag.
Geproefd - wel, veel lekkere dingen gegeten. Van de onsmakelijke dingen zoals kiekepoten onthoud ik mij nog even. Maar, hoewel het eten hier toch wel redelijk vettig is of misschien net daardoor, eet ik duidelijk minder dan thuis. Na een week stond de teller al 1.5 kg lager. Mmmm, 1 week - 1.5 kg, 8 weken - .... naaah, onmogelijk.
Geroken - smog, in Taipei
Gevoeld - 28 graden Celcius overdag, 23 's nachts. Zalig! Wel zeer sterke wind, maar dat neem ik er graag bij. Heb mijn trui alvast onderaan in m'n valies gestopt.

Double-Ten

Vandaag is het de nationale feestdag van Taiwan. Op Double-Ten wordt herdacht dat op 10 oktober 1911 de Wuchang-opstand uitbrak, die het einde inluidde van de keizerlijke Qing-dynastie en het begin van de Chinese Republiek (1 januari 1912). Jawel, Chinese republiek of R.O.C (Republic of China), want dat is nog steeds de officiele naam die gebruikt wordt als het over Taiwan gaat. Is zowat te vergelijken met het onderscheid tussen roepnaam en officiele naam. Iedereen gebruikt de eerste, maar op documenten staat de tweede.
En China dan, wel dat is de Volksrepubliek of beter People's Republic of China. Yep, da's slechts een subtiel verschil. Hoewel dat laatste een gevaarlijke uitspraak is. Taiwan is immers nog steeds niet internationaal herkend. China beschouwt Taiwan als afvallige provincie, terwijl Taiwan de onafhankelijkheid uitschreeuwt. De houding van China is niet helemaal onlogisch als je weet dat Taiwan de economisch betere is van de twee en er elk jaar heel wat geld vanop het eiland richting vasteland gaat. En de internationale gemeenschap, wat doet die? Wel, eigenlijk wil niemand tegen de kar van China rijden. Officieel heeft het de "One China" policy. Daarmee is het belangrijkste wel gezegd.

De nationale feestdag wordt officieel gevierd op het plein voor het presidentiele paleis in Taipei. Tot voor kort waren er militaire parades, maar deze zijn inmiddels vervangen door voornamelijk optredens van diverse bevolkingsgroepen. De president houdt er normaal gezien ook een speech. Vandaag zou die weleens grondig verstoord kunnen worden. Het protest tegen president Chen Shui-bian, die van corruptie wordt beschuldigd, maar zelf zijn onschuld staande houdt, wordt steeds luider. De oppositie heeft de voorbije maand een promotour gehouden doorheen het land om iedereen op te roepen om op 10 oktober te protesteren tijdens de officiele feesten. Gehoopt wordt dat zowat twee miljoen mensen in rode outfit richting Taipei komen om het protest kracht bij te zetten. Ongeziene veiligheidsmaatregelen moeten ervoor zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, want zowel oppositie als president houden het been stijf en geen van beide is bereid iets aan de geplande activiteiten van vandaag te wijzigen. Tot gisterenavond was het nog onzeker of de president wel aanwezig zou zijn, maar die heeft op het laatste nippertje laten weten toch te zullen komen. Hopelijk verloopt alles vredig en kan het land waardig zijn nationale feestdag vieren, want negatieve publiciteit kunnen ze hier missen als kiespijn. Benieuwd wat het wordt ...

Vandaag is tevens de laatste dag van de Taiwanese vakantie die begon met het Moon(cake) festival. Laatste dag werken op hotel in Taipei, morgen terug naar Lukang town, terug naar de testtrack, terug naar m'n appartement.

Eerste week

Hoe het met me gaat? Wel, ik heb net een geweldig weekend achter de rug. Echt van genoten. Jammer genoeg kan dat niet van de rest van voorbije week gezegd worden. Moest slechts drie dagen naar de testtrack, maar dat waren er drie teveel: stress, wrevel, jetlag. Neem daarbij nog die nacht dat ik geen oog dicht deed, de hoofdpijn die daar het resultaat van was en de gekronkelde darmen en ik hoef je niet uit te leggen dat het allemaal niet zo leuk was.
Maar goed, die wrevel en die stress, dat is opgelost, de jetlag is weg en mijn darmen liggen weer in lijn. Morgen begint de tweede week en ik heb er ongelooflijk veel 'goesting' in.

Alleen

Helemaal
alleen nu
alleen sinds gisterenavond.
"Dag collega, tot binnen twee maanden. Goeie reis terug!"
"Succes hier! Is eerste keer voor jou zeker, zo lang in het buitenland.
Het zal wel goed gaan. Tot later!"
........

Behandeld fruit

Mijn collega, die morgen naar huis keert, heeft als geschenk twee grote kisten fruit gekregen. 'Om mee naar Belgie te nemen'. Wie neemt er nu fruit mee op een vliegtuig? Als het al zou mogen, is het toch totaal onhandig om met twee kisten fruit rond te sjouwen.
Gevolg: hij heeft mij het fruit gedonneerd. Nu staat hier op mijn hotelkamer een hoeveelheid fruit, waar je je gerust ziek aan kan eten.

En goh, wat is er met dat fruit gebeurd? Het lijkt wel met hormonen behandeld, dat kan niet anders. Zitten in de kist: mega-perzikken, mega-peren en niet te vergeten de appelmeloen. Zo wil ik het toch noemen, want het ziet eruit als een mega-appel zo groot als een meloen en de smaak ligt ergens tussen beide in. Eigenlijk is het een nashi-peer of appelpeer, fruit dat hier als luxegeschenk wordt beschouwd. Weet niet wat ik moet doen als ik woensdagochtend weer terug naar mijn appartement ga. Overschot van het fruit terug meenemen, maar dan merken de schenkers dat ik het fruit heb gekregen en dat kan niet te bedoeling zijn. Of gooi ik het gewoon weg........

De sportclub

- Do you have a Chinese name?
- No? It's needed for our computer. We'll make it Tommy Van. Ok?
- And if you come, you can park your car for free for three hours in the parking downstairs?
- No car? Your friends, they can come too, for free.
- No friends? Really? Well, if you make friends, bring them.
- Best thing is to become member and then you can come as many times as you want. It's for six months. You'll get a VIP pass.
- Oh, you only stay two months. Well, you can come every week at least three times, no?
- Ah, you are not in Taipei during the week. Well, come on Friday night, we are open all night on Friday. And you can come on Saturday and Sunday, open from 6 am until midnight.
- Ok, maybe an entree card for 10 times?
- And if you come in and you feel a pain, just contact our trainer.
- You can watch television during cycling. We have CNN.
- Do you want to sign a contract now?

Happy Moon festival

Vandaag een van de belangrijkste feestdagen uit de Chinese kalender: moon festival.
Geen dag van het jaar dat de maan meer schittert. Klim op de daken, ga naar het park en kijk, kijk hoe betoverend ze is.
Er moet niet gewerkt worden (het is te zeggen: ik wel natuurlijk) en overal worden er moon cakejes uitgedeeld: gisteren op de testtrack, op mijn hotelkamer, aan het ontbijt, ... iedereen krijgt, iedereen geeft.
Cakejes met in het midden eigeel, helemaal gelijkend op de maan.
Vandaag is een dag om te vieren met familie en vrienden. En om te bidden, bidden voor een goed jaar.

Pinang girl

Meisje schaars gekleed,
wachtend in glazen kooi
langs kant van de weg
verkoopt water, sigaretten en .....
..... Pinang nuts.

Ter informatie:
Van pinang nuts wordt een energy booster gemaakt bestaande uit de zogenoemde noten, gewikkeld in een blad met daarop een chemische substantie. Enkel kauwen, niet slikken. Kan na veelvuldig en verkeerd gebruik leiden tot keelkanker.....
(http://en.wikipedia.org/wiki/Betel_nut_beauty , http://en.wikipedia.org/wiki/Betel_nut)

Tweede les: probeer niet de slimme uit te hangen

1: Niehaaaaoooo
2: Hallo, receptie? Heb een probleem, het internet werkt niet. Denk dat de socket stuk is.
1: Ok, zal iemand sturen.
....
1: Hello sir.
2: Mevrouw, mijn internet werkt niet, de socket is stuk. Je kan het zien als je in het gaatje kijkt, de draadjes in de socket zijn stuk.
1: Ik heb een andere kabel mee, we zullen eens proberen.
Denk bij mezelf, verdorie, die snapt niet wat ik zeg. Ik heb nochthans duidelijk naar dat gat in de muur gewezen waar de kabel in moet.
2: Mevrouw, het ligt niet aan de kabel.
Ze probeert en stelt vast dat het niet werkt.
1: Meneer, ik zal een andere kabel gaan halen en dan proberen we opnieuw.
2: Mevrouw, dat helpt niet.
En inderdaad, het lost niets op.
1: Meneer, zal morgen een technieker sturen, misschien rond 7 uur 's avonds.
2: Ik werk morgen hier op hotel, ik heb echt internet nodig. Kan je het sneller herstellen of me van kamer laten veranderen?
1: Sorry, het hotel is volzet, je kan niet van kamer veranderen en het is zondag, dus reparatie is voor morgenvroeg.
...
1: Goeiemorgen sir. De ingenieur is hier. Hij zal het nakijken.
Die mens komt met nog een andere kabel, plugt die in en begint aan mijn computersettings te prutsen. Als ik hem kan stoppen en eindelijk duidelijk heb gemaakt dat het zo nooit zal lukken, verontschuldigt hij zich en zegt dat hij zal terugkomen met een technieker.
Technieker komt, maakt de socket los van de muur, plugt nog een andere kabel in en merkt dat het niet werkt. Einde verhaal, internet is stuk. Ondertussen heb ik wel drie keer met hand en tand proberen uit te leggen wat het probleem is en liggen er vijf verschillende kabels in mijn kamer.
...
1: Meneer, receptie hier. Internet in jouw kamer werkt niet meer, de socket is stuk. Kan niet gerepareerd worden.
2: I KNOW, heb dat gisteren al gezegd.
1: Maar we hebben een oplossing, je kan van kamer veranderen.
2: zucht
Tweede les: probeer niet de slimme uit te hangen. Ze willen of kunnen niet luisteren, doen toch hun goesting en uiteindelijk komen ze er wel.

Eerste les: stel geen vragen

Op de luchthaven ga ik op zoek naar de taxichauffeur die me naar mijn hotel moet brengen. Na wat zoeken, zie ik een man staan met een groot papier waar iets opstaat dat op mijn naam trekt, maar tiens, wist niet dat ik familie was van kapitein haak. Stap naar de kerel en maak hem duidelijk dat ik denk dat hij daar op mij staat te wachten. Hij was het wachten duidelijk beu, want zonder iets te zeggen neemt ie me mee richting uitgang. Aangezien ikzelf nog niet overtuigd ben dat ik met de juiste persoon meeloop, vraag ik even naar welk hotel ie gaat. Dat is niet echt de goeie vraag, want daarop begint hij aan mijn bagage te trekken. Als hij merkt dat dat niet de goeie respons is, neemt hij me mee naar een wisselkantoor op zoek naar een tolk. Na een paar minuten zoeken geeft ie het op en zet me geenerveerd uit de luchthaven, waar ik hoor te wachten. Ik geef me over en wacht. Even later komt hij terug met een wagen en rijdt meer dan 30 minuten met me rond tot we aankomen bij een hotel, het juiste. Oef.
Eerste les geleerd: in Taiwan moet je vooral niet teveel vragen stellen, dat is enkel in jouw nadeel.

Aangekomen

Oef, aangekomen. Na meer dan 20 uur onderweg, heb ik mijn homeland voor de volgende twee maanden bereikt: Taiwan. Lijkt allemaal nog wat onwezenlijk op dit moment, toch altijd wat onder de indruk van het reizen.

Maar ben wel blij dat ik er eindelijk ben. Die laatste week thuis hoefde voor mij niet meer. In gedachten zat ik al half in Taiwan, had mijn sociale juk al afgeworpen. Toch zat ik nog thuis, feestjes te vieren waar ik in gedachten niet meer bij was. En dan al dat geregel en de stress: heb ik alles mee, krijg ik alles gedaan, gaat het lukken daar in Taiwan, ga ik het er niet te lastig hebben met het alleen zijn.... Eerste opdracht is alvast geslaagd: geen reisziekte gehad en goed aangekomen in Taipei.