Het einde

Ondertussen ben ik reeds zowat twee weken thuis. Stapje voor stapje en beetje bij beetje probeer ik weer gewoon te worden aan het Belgische leven. En dat gaat moeilijker dan gedacht. Ik zit nog vaak thuis, heb gewoon geen zin om weg te gaan. Het zal wel normaal zijn, heb meer dan twee maanden mijn vrije tijd alleen gespendeerd. Misschien is dit de gelegenheid om wat duidelijke keuzes te maken, gaan voor kwaliteit eerder dan kwantiteit.

Met mijn terugkomst, is ook een einde gekomen aan de bestaanszin van deze blog, die ik met dit stukje afsluit. Niet dat alle verhalen neergepend zijn, had nog een vat boordevol ideeën. Zo heb ik nooit geschreven over Taipei 101, ofte het hoogste gebouw ter wereld, over de memorial halls, waar iedereen naartoe komt tijdens zijn vrije tijd, over die ene modeshow op straat, over de christenen in Taiwan, over het kappersbezoek, over mijn uitstap naar het Yangmingshan gebergte aan de rand van Taipei, over ....

Misschien begin ik ooit weer te bloggen, wanneer ik opnieuw in het buitenland zit. De mogelijkheden zijn er in ieder geval: Taiwan, Duitsland, Zweden, ... Wie weet, we zien wel. Maar dat is nog niet aan de orde, voorlopig blijf ik thuis.

Tot slot wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om alle mensen te bedanken voor de reacties, geschreven of gesproken, tijdens mijn buitenlands verblijf. Het is echt leuk om af en toe iets te horen van het thuisfront.

De kuisploeg

Er wordt gebeld. Als ik opendoe, buigt een vrouw en verontschuldigt zich meteen: "Sumimasen, beddo mako?" Ik glimlach vriendelijk en laat haar binnen. Ze snelt naar het bed, neemt de pyjama en kamerjas (jukatta) en vlucht de kamer uit. Even later verschijnt ze opnieuw, met in haar kielzog een dame die mee zal helpen om de lakens te wisselen, eentje die de badkamer onder handen neemt en een jong meisje dat de minibar controleert en de ruiten zal kuisen. Binnen de twee minuten is alles op orde en net als ik denk dat het niet meer hectischer kan, snelt een vijfde dame de kamer in met een stofzuiger. Nog geen drie minuten nadat ik de deur heb geopend, zijn de dames alweer verdwenen en stilaan sterft hun niet-aflatende stroom van verontschuldigingen uit.

Japanse efficientie en nederigheid, het zijn vreemd fenomenen. Er is slechts een ding dat je niet mag doen. Je mag hun procedure niet in vraag stellen. Heb een keer geprobeerd om hen te overtuigen de lakens niet te wisselen, maar het bed gewoon terug toe te dekken. Ik hoef heus niet elke dag vers bedlinnen. Neen hoor, dat gaat zo niet, dat is te moeilijk. Ze kunnen het sneller als ze de lakens mogen wisselen, want die handelingen zitten erin gebakken. Ik zou het moeten weten, na al die tijd. Toch kan ik het niet laten om af en toe te proberen. Tevergeefs.

Een Japanse zondag

Wat een schitterende zondag! 's Middags aan tafel schuiven bij een Japanse familie voor syabu syabu (zoals fondue, maar dan met bouillon, echt lekker!), toeristisch uitstapje maken, Japanse hot spring bezoeken (is te vergelijken met een sauna complex bij ons), terug naar hetzelfde gezin voor de avondmaaltijd en dan afronden met 'het beste bier van Japan' en een dure fles sake. Wat een gastvriendelijkheid! Gelukkig was ik bij de plaatselijke supermarkt Belgische produkten gaan kopen om uit te delen. En ja hoor, ik mag nog terugkomen. Meer nog, volgende keer hoef ik geen hotel te boeken, mag gerust komen logeren. Niet dat ik dat van plan ben, maar het is toch leuk om horen.
Oh, en of ik geen zin heb om volgend jaar met mijn Aziatische vrienden mee te gaan op reis naar Korea. We zullen wel zien, wie weet. De omweg via Japan was in ieder geval meer dan de moeite.

En plots is er herfst

Appartement opgeruimd, alle aangekochte spullen mooi aan de kant geschoven, nog wat instructies gegeven voor de kuisploeg -ze mogen mijn handdoeken en lakens van de laatste dag wassen-, en enkele Taiwanese werklui gelukkig gemaakt met de sleutel van hun appartement, zo begon mijn laatste werkdag in Taiwan. Later voerden mijn teamleden nog een paar metingen voor mij uit, gaf ik hun instructies voor de komende weken en veegde ik zorgvuldig al mijn sporen uit in het buro waar ik twee maanden werkte. 's Middags was er de extra grote lunchbox, de laatste grappen en grollen en dan was het tijd om te vertrekken. Weg uit Lukang, afscheid van de collega's-voor-twee-maanden. "I'll miss you", zei de ene, "See you next year", hoorde ik een ander zeggen. "We will see", antwoordde ik. Misschien kom ik nog terug, misschien ook niet. Carpe diem was mijn motto hier, te vroeg om na te denken over volgend jaar... En dat was het dan, Taiwan, een soms harde, maar vooral leuke en leerrijke ervaring.

Drie uur zaterdagmiddag. Ik loop de luchthaven van Osaka uit en plots, en plots is er herfst. Een rilling loopt over mijn rug. Het is negen graden en ik loop rond in T-shirt. Toen ik 's ochtends veel te vroeg Taiwan verliet was het al eenentwintig, hier minder dan de helft. Dat doet even pijn. Het voelt als een terugkeer naar de realiteit, het echte leven, want in meer dan een zin is Japan een stap in de goeie richting op weg naar huis. Buiten het feit dat de temperaturen hier Belgischer zijn dan in Taiwan, voelt het hier ook meer aan als 'thuis'. Meer nog, ik voel mij wel een beetje thuis in Japan. In de afgelopen drie jaar heb ik het land van de rijzende zon meer dan vijftien keer bezocht, in totaal bijna zes maanden. Bovendien verbleef ik vaak in dezelfde regio, in hetzelfde hotel. En daar trek ik ook nu weer naartoe. Niet omdat ik daar moet zijn, maar omdat ik daar wil zijn. Yokoso Nippon, jawel, welkom in Japan!

Belgie in Taiwan

Meer dan eens kwam ik Belgie tegen in Taiwan.
Bij het einde van deze reis past een lijstje wel:

- Chocolade natuurlijk: Godiva (spreekt uit: godaaiva) als bekendste en duurste, Duc d'Or -schijnt Belgisch te zijn- als meest voorkomende. Topper in het gamma is de box met Kim Clijsters chocolaatjes. Handig als relatiesgeschenk...
- Nog een ander cliche: bier. Vooral Stella Artois, maar ook Duvel, Delirium Tremens, Leffe, ...
- Tennis: Kim en Justine.

En dan de iets minder voor de hand liggende zaken:
- Water: spa blauw. Ja, echt waar! Zelfs in Lukang, wie had dat gedacht?!
- Strips: Kuifje. De animatiereeks op TV en een heel rek vol stripalbums in de boekhandel. Best impressionant. Te verkrijgen in Engels en Chinees.
- 'Muziek': Lasgo, 2Unlimited en jawel ... Kate Ryan heb ik hier gehoord.
- Koekjes: Jules Destrooper.
- Nieuws: zoals reeds eerder aangehaald, de 0110-concerten voor verdraagzaamheid en vorige week: "Newspaper, google clash in Belgium", over de rechtzaak die de Franstalige geschreven pers aanspande tegen de zoekmachine.