Van 't vat

Wist je dat Leffe hier best populair is? Vaak valt in bistro's maar een enkele biersoort te krijgen en niet zelden is dat Leffe van 't vat. Hier op hotel vloeit het Belgische gerstennat alvast rijkelijk.

La douce France

Heb mijn reiszak van de zolder gehaald, er alles ingestopt wat ik eventueel zou kunnen nodig hebben tijdens de komende weken, het huis netjes opgeruimd, gekuist en de nodige instructies nagelaten voor mijn trouwe huisbewaarder.... tijd voor een nieuwe trip. Nog eens een lange trip, een weekend-overschrijdende trip. En ja, dat is wel degelijk lang geleden. Zo'n twee jaar ondertussen. Het voelt aan als vanouds en tegelijk ook wat onwennig. Wat ben ik vergeten? Wat heb je zoal nodig als je drie weken van huis bent? Wat kan je tijdens het weekend doen? De streek bezoeken. Zeker wel. Maar ook nuttige dingen, zoals meubels kiezen, belastingen invullen, de gaten in je agenda opvullen, je fotobestanden opkuisen. Daar denk je best op voorhand over na. Oh ja, ga je ook sporten of wordt dat weer vergeefse moeite? Loopschoenen, wandelschoenen, sportschoenen, shorts, zwembroek. Hmm, niet overdrijven, herbeginnen. Met wandelschoenen kan je ook lopen en sporten, de zwembroek neemt niet veel plaats in. Lees je veel boeken? Wat met de weekbladen, DVDs, films? Het ene dilemma volgt het andere op en wanneer ook die laatste keuze is gemaakt, valt een last van je schouders. Dat is het moment waarop je zonder ommezien kan vertrekken. Dan ga je weg en schreeuw je het uit: La douce France, hier ben ik. Neem mij, neem mij helemaal, laat jouw land het mijne zijn, laat jouw huis mijn thuis zijn.

Overhaast, overschaduwd jubileum

Deze week mocht ik (eindelijk) 25 kaarsen uitblazen, eentje voor elk keer ik in Japan was.

Maar het was een feestje van korte duur. Zaterdag stapte ik op het vliegtuig richting Oosten om donderdagavond al weer thuis te zijn. Kort maar krachtig heet dat.

Oh ja, ik had ook de kans om de eclips mee te maken, of beter gezegd de hype rond de eclips. In de streek boven Tokyo was de eclips niet volledig en bovendien bleef het fenomeen grote tijd verborgen achter het dichte wolkendek. Ondanks alles stond er toch een grote menigte bewonderend toe te kijken toen de zon achter de maan verdween.
Ook tijdens het middagjournaal bleek de eclips veel interessanter dan de verwoestende overstromingen elders in Japan. Alsof de maan niet enkel de planeet verduisterde, maar ook onze kijk op de dingen. Ach ja, morgen is er wel een nieuwe overstroming om uitvoerig te bespreken. Die eclips, daar is het weer jaren op wachten.

Kort

Twee weken Japan, dat is zo voorbij.
Kernwoorden:
Zalig nazomerweer, intense weken, rustig weekend, leuke party.

Tot de volgende, ergens in 2009 ...

Heer(lijk) op de fiets

Vlakbij ligt een fietsroute, een verkeersvrije route, aangenaam rustig, ideaal om even te vluchten van het drukke Japanse verkeer. Ik gebruik ze dagelijks, die route, heen en weer naar het bedrijf. Vandaag ging ik de andere kant op. Eerst gaat het wat teleurstellend door het midden van de stad omlaag en weer omhoog onder drukke wegen en flitsende spoorbanen door. Eens ik de stad achter me laat, maken de fabrieken en flatgebouwen plaats voor speelterreinen, bloemenvelden en hier en daar een tempeltje. Ik ben niet alleen hier, neen, het is zondag. Menig familie is op uitstap. Vader en moeder gebieden hun kroost om mooi achter elkaar te fietsen en plaats te maken voor die wielertoerist met zijn overgewaardeerd stalen ros. Mooi, die discipline.

Tot plots.

Na een bocht zie ik een vader en zijn zoontje fietsen terwijl ze omkijken naar de rest van de familie, die nog aan de overkant van de baan staat te wachten. Druk rinkel ik, maar ze horen me niet. Ik rem hevig en kom vlak voor het verbaasde jongetje tot stilstand. Hij kan ook net op tijd remmen. "Godverdomme", vloek ik luidop. De vader verontschuldigt zich en net bekomen van de schrik zetten we allen onze trip verder. Algauw voel ik me schuldig en gegeneerd. Dat vloeken was niet echt hoffelijk en nog minder Japans, het schuldgevoel is dat des te meer. Bij terugkeer kom ik het gezelschap nogmaals tegen, deze keer mooi op een lijn achter elkaar. "Gomenasai", roep ik hen toe en ik knik enkele keren nederig het hoofd. De vader glimlacht terug. Ik voel me opgelucht omdat ik mijn uitschuiver toch nog goed kon maken.

Zondag is geen dag om te vloeken, zeker niet op kinderen. En een beetje Japanse gene zou van tijd tot tijd geen kwaad kunnen in Europa.

Openheid

Ik: Hoe gaat het met jouw vrouw? Het werk, heeft ze al betere studenten?
Hij: Jaja, dat gaat goed. Ze heeft een geweldig goeie studente. Is echt een opsteker voor haar.
Ik: En haar andere job, haar werk in de modezaak?
Hij: Dat was heel goed.
Ik: Hoe bedoel je, was heel goed? Is heel goed wil je zeggen?
Hij: Ze is gestopt. Vrijdag was haar laatste dag.
Ik: Ach zo.
Hij: Weet je, ze heeft een baby van binnen.
Ik: Wow, proficiat! Je wordt vader!!! Geweldig nieuws.
Hij: Het is een hele kleine baby hoor, vijf millimeter groot.
Ik: Hoeveel weken is ze zwanger?
Hij: Vier of vijf.
Ik: Oh, dat is pril. Mooi dat je het mij al vertelt, zal het geheim houden. Mag ik haar al feliciteren?
Hij: Ja, natuurlijk mag je haar feliciteren. Het is ook niet nodig om dat geheim te houden.
Ik: Echt? Heb je het al aan andere mensen verteld?
Hij: Iedereen op haar werk weet het al, mijn beste collega's ook, onze ouders en grootouders en mijn vrienden.
Ik: Wow, zo snel.

Hij: Ah ja, mijn schoonzus is ook zwanger. Mijn broer krijgt een zoontje, maart volgend jaar.
Ik: Amaai, familie-uitbreiding. Wens hem proficiat van mij. En weten jullie de naam van hun zoontje ook al?
Hij: Neen, ze zijn er nog niet uit.
Ik: Maar indien ze dat wel al wisten, zou dat dan ook verteld worden?
Hij: Jaja, geen probleem.
Ik: Vreemd, bij ons wordt dat allemaal geheim gehouden.

Geuren

Het is anders hier, hier hangen geuren die ons vreemd zijn. "Het stinkt", zei mijn collega mij. Het is zijn eerste keer in Japan, voor hem is alles nieuw, hij merkt op waar ik niet meer van opkijk. Gelijk heeft ie, er hangen hier speciale geuren, maar stinken, neen, dat niet. Dat went wel.

Regenseizoen, deel 2 / Gedaan

Onder striemende regen verlaat ik zaterdagochtend mijn ‘tweede’ vaderland. Ik onthoud van deze trip vooral het routineus werken bij oude bekenden en de party met alle makkers van weleer. Het was best een gezellige trip, een tamelijk rustige trip. Geen onprettige verrassingen, geen stress, gewoontjes.

Tijdens de vlucht huiswaarts overloop ik moeizaam de geplande activiteiten thuis. Twee weken schoof alles naar de achtergrond, stond de agenda geblokkeerd, twee weken was ik van de wereld, in een andere wereld.

Twee weken ook, is het weer tamelijk rustig geweest in Japan. Bij de remonte van het regenseizoen keer ik Japan tevreden de rug toe en lach Belgie tegemoet.

........................................

Gedaan

Alle verhalen zijn niet verteld, daar had ik de tijd niet voor, maar eens thuis houd ik mij aan het principe: de blog gaat op slot. Wie weet, hoor je volgende keer wel meer.....

Regenseizoen

Mijn regenbroek, een regenjas en een paraplu. Alles heb ik bij om het regenseizoen te trotseren. Zowel een collega als de weersite voorspelden immers een onstuimige junimaand.

Ik ben hier nu bijna twee weken en het heeft welgeteld drie keer geregend. Heb nog geen paraplu opengedaan, laat staan dat ik jas of broek heb gebruikt.

Les geleerd: het is niet omdat het regenseizoen is, dat het daarom ook heel de tijd regent. Beter geformuleerd is: het is regenseizoen en dus kan het wel eens regenen.

Lazy Sunday

Na de kersenbloesem, die feestelijk de lente inzette, is de bloem van het regenseizoen aan de beurt: de hydrangea. Bij ons vind je ze ook, maar van oorsprong is het een Aziatische bloem. Haar roepnaam, hortensia, dankt deze bloem aan Hortense de Beauharnais, beter bekend als de moeder van Napoleon, die de eerste hydrangea in Europa plantte.

Vandaag werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar een hydrangea festival in de bergen. Het festival omvatte een tentoonstelling met alle nieuwste varieteiten en meerdere velden en bergwanden vol van deze felgekleurde grote bloemen. Voorts speelde er nog een muziekgroepje en waren er wat eetstandjes en een kleine rommelmarkt. Overal hoorde je hoe de bloemenpracht geapprecieerd werd. Ik moet er telkens van glimmen als ik zie hoe snel ze hier onder de indruk zijn en vooral dan van de manier waarop dat telkens tot uiting wordt gebracht. Hier geniet je luidop. Ik zie het bij ons nog niet direct gebeuren dat we massaal door de rozentuin wandelen en heel de tijd uitroepen hoe prachtig het is. Soms vraag ik mij af of al die bewondering uit beleefdheid komt, het lijkt opgelegd. Zou het een regel kunnen zijn uit het grote boek der Japanse attitudevoorschriften? Het eerste festival waar je de bewondering niet hoort opstijgen uit het publiek, moet ik nog meemaken. Maar ach, het is zondag en ze hebben gelijk, het is een prachtig zicht. Waarom vragen stellen, genieten is de boodschap.

En dat deden we ook: na het festival gingen we langs het sauna- en Japanse badencomplex en genoten we van een Chinese maaltijd aan de oevers van de oceaan.

Lazy Sunday, een op-en-top Japanse lazy sunday. Oooooh, woaaaah, sugoi, sugoi!!!!!

Nieuwsflash

Las net op de webstek van een belgische krant dat er een zware aardbeving was in Japan. Kan jullie gerust stellen: dat is aan de andere kant van dit eiland, daar is hier niets van te merken. Alles ok met mij, ben volop aan het genieten van een rustig weekend.

Welkom nieuwe collega

Van horen zeggen:
het verwelkomen van de nieuwe collega's gebeurt steeds met een feest. Een voor een moet elke nieuwe naar voren komen om voorgesteld te worden aan het publiek. Vervolgens mag de begeleider of peter zich vervoegen op het podium om .... een mep in het gezicht te krijgen van die kersverse collega.
Moeilijker dan je denkt, want te hard slaan zou wel eens nefast kunnen zijn voor je verdere carriere. Sla je niet hard genoeg, tja, dan heb je direct een naam bij je collega's: het watje.

Eerste dag

De eerste dag is altijd een helse karwei...

Aankomen en even uitpuffen op bed. Niet slapen, dat is te gewaagd; het vallen als een blok en pas 's avonds wakker worden is geen denkbeeldig gevaar. Slaap uit de ogen wrijven, wassen, poetsen, de overblijfselen van een etmaal reizen camoufleren en hop er weer tegenaan gaan. Naar het bedrijf. De taxichauffeur in keurig Japans instructies geven, net niet indommelen op de achterbank en je wel tientallen keren afvragen hoe je erin zal slagen om de dag door te komen. Aankomen op het bedrijf en volledig vergeten dat de knop al meer dan een dag op 'aan' staat. Slurpen van een ijskoffie en terwijl gezapig toekijken op het langzaam op gang komen van een typisch Japanse startvergadering. Af en toe even ingrijpen en de jonge ingenieur terug het juiste pad opduwen, waardoor hij verbouwereerd achterblijft. Verdere uitleg richten tot de ouwere ingenieur en 'partner in crime' sinds jaren. Met een glimlach van de ouwere het vertrouwen krijgen en terugkeren naar de passieve mode. Toekijken op de ouwere, die mijn woorden keurig vertaalt en aangeeft dat wat ik zeg moet gebeuren, niets anders. Wegdromen bij het horen van de instructies voor het technisch personeel. De vragenronde met verve doorstaan en op het einde van de vergadering het nut van het grootste deel van de discussie onderuit halen met het eenvoudige, doch noodzakelijke zinnetje: the planning is flexible, it can change at any time. Nog even de werkplek inspecteren, de klanten feliciteren met zulk puik voorbereidend werk, sleutels oppikken en richting hotel fietsen.

De eerste dag, onverwacht kom ik er toch keurig doorheen.

Een afsluiter

Door al de drukte had ik geen tijd om iets eerder aan te geven dat het weer een tijdje gedaan is met deze blog. De blog is en blijft een deel van mijn buitenland-leven en aangezien ik ondertussen weer in Belgie zit, zijn er voorlopig geen verhalen meer te vertellen over het eten van levende vissen, het staccato-praten en diens meer. Volgende ‘seizoen’ begint in mei.

Doch wil ik jullie het relaas van de laatste week niet onthouden:

Door een buitenkansje kon ik samen met een vriendin van me op reis door het land, waar ik normaal gezien enkel voor zaken kom. En dat was wel wennen, voor een keer geen zakenreis, maar gewoon vakantie: pak en das achterlaten, veiligheidsschoenen, werkkledij dat spreekt voor zich, maar wat te doen met die PC. Even wist ik niet hoe ik dat zou klaarspelen, zo zonder PC door Japan. Normaal heb ik altijd een PC bij de hand in het land van de rijzende zon en dat is best handig, kwestie van makkelijk treinuren en allerhande info te kunnen opzoeken. Mijn collega lachte me toe. Heb je naar Indië ook je PC meegenomen, omdat dat zo handig is, vroeg ie me. Dat ik dat inderdaad niet gedaan heb, moest ik toegeven. Na lang aarzelen liet ik die PC ook achter. Vreemd toch, ik ben helemaal niet verknocht aan een PC of internet. Bewijs daarvan is het feit dat ik na acht maanden in mijn appartement nog steeds geen internetaansluiting geregeld heb. Maar ergens, diep in mij, is Japan gelinkt aan zaken, aan de laptop nabij, aan alleen zijn in de drukte, aan de vele feestjes. En dat zomaar allemaal opzij zetten, dat ging niet vanzelf. Ook in het station van Nagoya had ik nog last van de zakenreisitis: steeds weer de neiging om snel tussen de menigte te glippen en de pas te versnellen. Afleren zou ik het, teruggefloten werd ik telkens weer.

Gelukkig kwam met het verlaten van Nagoya ook het vakantiegevoel helemaal naar boven. Het werd een erg leuke week en ik vond het super om Japan ook eens op een andere manier te bezoeken en om na al die tijd eens iemand mijn leven aan de andere kant te kunnen tonen. Nu is er toch iemand die zich iets meer kan voorstellen bij mijn verhalen als ik thuiskom.

Goed voor mij! Goed voor mij?

Beschermd word ik.
Beschermd tegen de gevolgen van Japanse efficientie.
Beschermd tegen de mensenmassa die de kantine in- en uitstroomt.

Nodig is het, want ik ben een warhoofd en loop heen en weer tussen de desserts, de rijst en de verschillende hoofdmaaltijden. Teveel keuze, dat is het probleem.
Nodig als je merkt dat ik wat hulpeloos overkom in deze ongeziene drukte.

Ik ben klein hier. Houd mijn hand vast, ik kan dit niet alleen.


Voor het weerklinken van het signaal voor de eerste shift word ik de kantine binnengeleid.
Tussen twee shifts mag ik mij naar de kassa begeven en de terugtocht inzetten.

Vandaag riep die ouwe bekende zijn jongere collega tot de orde toen ie me even voor de start van de tweede shift naar de kassa wou sturen. Even blijven zitten en wachten tot de drukte gepasseerd is. Een beginnersfout.


Overbeschermd word ik, nog steeds.
Overbeschermd tegen de gevolgen van Japanse efficientie, net als twee jaar geleden.
Overbeschermd tegen de mensenmassa die de kantine in- en uitstroomt. Het is allemaal vriendelijk bedoeld en ook wel makkelijker rustig te kunnen shoppen langs de verschillende bars, maar soms wou ik wel eens dat ze niet zo overbezorgd zouden handelen en mij laten doen.

Onnodig is het, Japanse warhoofden hebben het heen-en weerlopen tussen de desserts, de rijst en de verschillende hoofdmaaltijden ook afgeleerd. Veel keuze laat zich kiezen.
Onnodig als je merkt dat zelfs deze plattelander gewoon kan worden aan het drukke leven.

Ik word groot hier. Laat mijn hand los, ik loop wel alleen.

Verse vis, deel 2

Je zou het wel de week van de verse vis kunnen noemen. Die begon op donderdagavond met een vis, die nog kon bewegen, terwijl het al van alle bruikbare vlees ontdaan was.
Had ik dat dan niet begrepen dat het tonen van bewegende vis een teken van versheid was, het zou nog duidelijker worden tijdens de daaropvolgende dagen.

Zaterdagavond vleide ik me neer op de tatami bij mijn japanse vrienden. Moeder was naar de haven geweest, hier niet zo ver vandaan. Daar kan je heerlijke schaal- en weekdieren kopen tegen een zacht prijsje. Een pot met warm water werd op de tafel gezet, het brandertje aangestoken en een voor een passeerden de geschelpten en garnalen. Even vergaten we te wachten en bewogen de garnalen nog toen we ze uit het water haalden.

Dinsdagavond, tweede avond in Hiroshima, tijd om een van de specialiteiten van Hiroshima te proberen: vis in alle vormen en maten. Verontwaardigd was ik toen ik in het visrestaurant een grote papieren schort omgedaan kreeg. Waarom ik? Dachten ze dat ik niet met chopsticks overweg kon, na 22 keer in dit land. Toen ook mijn Japanse collega een zelfde schort omkreeg, wist ik dat het geen gewone sushi of sashimi zou zijn, die we mochten verwachten. Deze avond zou stof tot schrijven opleveren voor mijn blog, beloofde hij. En of! De serveerster zette voor onze neus een kom neer of beter gezegd een aquarium vol minivisjes, nauwelijks twee tot drie centimeter lang en drie milimeter dik. Geen decoratie, neen, ons avondeten. En ik kan je een ding vertellen: hoewel in Japan alle vis met sojasaus geserveerd wordt, vinden ze er zelf niks aan. Van zodra je het visje, als je dat al opgevist krijgt uit het water, in de sojasaus dropt, spat die gewoon alles onder. Dan maar het kommetje met sojasaus onder de toog duwen en even wachten tot het ergste gespartel voorbij is. Een goeie vondst, vond ik: onder de toog kon dat diertje immers niks vuil maken en niets is zo makkelijk om eten als een met soja gedrogeerd visje. De serveerster keek met misprijzen toe en maande me aan om de vis al bewegend in mijn mond te steken, want veel verser. Oichi oichi hoorde ik mijn collega zeggen, maar ik vond het minder geweldig. Het kostte me teveel moeite om iets gegeten te krijgen en veel smaak heeft dat niet, zo'n minivisje, laat staan dat je er je honger mee kan stillen. Bovendien ontsnapte meer dan een vis in de vlucht tussen aquarium en saus aan mijn chopsticks, waardoor ik weer eens naarstig op zoek kon gaan naar dat kronkelende ding. Mij deed het hele gebeuren eerder denken aan een spelletje op de kermis. Ik was dan ook blij dat het leeghalen van het aquarium beloond werd met een portie traditionele sushi.

Vreemd gevoel

In pyjama en op slofjes door de hotellobby lopen op weg naar het Japanse bad is heel normaal. Toch heb ik daar een vreemd gevoel bij, hoop elke keer dat ik niemand zal tegenkomen.

Verse vis

Naast hotel Createur, vlak tegen de shinkansen track (hogesnelheidslijn) ligt mijn absoluut favoriete restaurant van Mikawa-Anjo. Het is een opperbeste plek om na een lange werkdag even te verpozen en een klein feestje bouwen. Een koude pint, een glas heerlijke sake, salades, tempura, gefrituurde oesters, een kom rijst met soep en een bittere ume-pruim, en natuurlijk alle soorten sashimi. Sashimi, dat is rauwe vis, niet zoals sushi met rijst en zeewier, maar naakte rauwe vis. Pure verwennerij voor de smaakpapillen. De kleine schijfjes vis worden geserveerd op een bord gedecoreerd met wat rauwkost. Een van de lekkerste soorten en niet eens zo duur, is die vis, waarbij buiten het traditionele 'gras' ook de overschot van de vis op het bord wordt gelegd. De kop, de graat en de staart, mooi gekromd en opgeprikt op een sate-stokje. Jammer genoeg had de sublieme vis gisteren een bittere nasmaak, toen ik merkte dat dat gespiesde overschotje nog bewoog. Mondje open, mondje dicht en een lichte tinteling in de vinnen. Ik begrijp dat de kwaliteit van sashimi sterk afhangt van de versheid van de vis, meer nog dan bij bereide vis, maar zo vers hoeft het volgens mij ook niet. Beste Gaia van Japan, de rechten van de vis, dat is een 'hot' topic.

Gedwongen meditatie / Taal is functioneel

Taal is functioneel vandaag.
Geen zinnen, neen, geen zinnen.
Woorden, en die woorden zijn me tot nut.
Hotto kohie, er wordt een warme kop koffie gebracht.
Lunch, ok, en daar volgt de lunch.

Taal is functioneel vandaag.
Nooit eerder was taal zo functioneel.
Zo zonder ruis, alleen boodschap.
Ik zeg niets,
of net heel veel.

Taal is functioneel vandaag.
Elk woord lokt een actie uit.
Woorden zijn beter dan zinnen.
Korte woorden, eenvoudige woorden.

Taal is functioneel vandaag.
Staccato, geen legato.
Het is geen keuze.

Neen, dit is geen klooster.
Dit is Japan.
Het binnenland, verstoken van buitenlandse invloeden.
Vriendelijk, maar onbegrijpend.

Taal is functioneel vandaag.
Ik leg me er bij neer en hul mij in een gedwongen meditatie.

Contradictie

Hoe kan het dat een reis naar Japan, wat per definitie hard werken is, toch de nodige rust brengt?

Het einde

Ondertussen ben ik reeds zowat twee weken thuis. Stapje voor stapje en beetje bij beetje probeer ik weer gewoon te worden aan het Belgische leven. En dat gaat moeilijker dan gedacht. Ik zit nog vaak thuis, heb gewoon geen zin om weg te gaan. Het zal wel normaal zijn, heb meer dan twee maanden mijn vrije tijd alleen gespendeerd. Misschien is dit de gelegenheid om wat duidelijke keuzes te maken, gaan voor kwaliteit eerder dan kwantiteit.

Met mijn terugkomst, is ook een einde gekomen aan de bestaanszin van deze blog, die ik met dit stukje afsluit. Niet dat alle verhalen neergepend zijn, had nog een vat boordevol ideeën. Zo heb ik nooit geschreven over Taipei 101, ofte het hoogste gebouw ter wereld, over de memorial halls, waar iedereen naartoe komt tijdens zijn vrije tijd, over die ene modeshow op straat, over de christenen in Taiwan, over het kappersbezoek, over mijn uitstap naar het Yangmingshan gebergte aan de rand van Taipei, over ....

Misschien begin ik ooit weer te bloggen, wanneer ik opnieuw in het buitenland zit. De mogelijkheden zijn er in ieder geval: Taiwan, Duitsland, Zweden, ... Wie weet, we zien wel. Maar dat is nog niet aan de orde, voorlopig blijf ik thuis.

Tot slot wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om alle mensen te bedanken voor de reacties, geschreven of gesproken, tijdens mijn buitenlands verblijf. Het is echt leuk om af en toe iets te horen van het thuisfront.

De kuisploeg

Er wordt gebeld. Als ik opendoe, buigt een vrouw en verontschuldigt zich meteen: "Sumimasen, beddo mako?" Ik glimlach vriendelijk en laat haar binnen. Ze snelt naar het bed, neemt de pyjama en kamerjas (jukatta) en vlucht de kamer uit. Even later verschijnt ze opnieuw, met in haar kielzog een dame die mee zal helpen om de lakens te wisselen, eentje die de badkamer onder handen neemt en een jong meisje dat de minibar controleert en de ruiten zal kuisen. Binnen de twee minuten is alles op orde en net als ik denk dat het niet meer hectischer kan, snelt een vijfde dame de kamer in met een stofzuiger. Nog geen drie minuten nadat ik de deur heb geopend, zijn de dames alweer verdwenen en stilaan sterft hun niet-aflatende stroom van verontschuldigingen uit.

Japanse efficientie en nederigheid, het zijn vreemd fenomenen. Er is slechts een ding dat je niet mag doen. Je mag hun procedure niet in vraag stellen. Heb een keer geprobeerd om hen te overtuigen de lakens niet te wisselen, maar het bed gewoon terug toe te dekken. Ik hoef heus niet elke dag vers bedlinnen. Neen hoor, dat gaat zo niet, dat is te moeilijk. Ze kunnen het sneller als ze de lakens mogen wisselen, want die handelingen zitten erin gebakken. Ik zou het moeten weten, na al die tijd. Toch kan ik het niet laten om af en toe te proberen. Tevergeefs.

Een Japanse zondag

Wat een schitterende zondag! 's Middags aan tafel schuiven bij een Japanse familie voor syabu syabu (zoals fondue, maar dan met bouillon, echt lekker!), toeristisch uitstapje maken, Japanse hot spring bezoeken (is te vergelijken met een sauna complex bij ons), terug naar hetzelfde gezin voor de avondmaaltijd en dan afronden met 'het beste bier van Japan' en een dure fles sake. Wat een gastvriendelijkheid! Gelukkig was ik bij de plaatselijke supermarkt Belgische produkten gaan kopen om uit te delen. En ja hoor, ik mag nog terugkomen. Meer nog, volgende keer hoef ik geen hotel te boeken, mag gerust komen logeren. Niet dat ik dat van plan ben, maar het is toch leuk om horen.
Oh, en of ik geen zin heb om volgend jaar met mijn Aziatische vrienden mee te gaan op reis naar Korea. We zullen wel zien, wie weet. De omweg via Japan was in ieder geval meer dan de moeite.

En plots is er herfst

Appartement opgeruimd, alle aangekochte spullen mooi aan de kant geschoven, nog wat instructies gegeven voor de kuisploeg -ze mogen mijn handdoeken en lakens van de laatste dag wassen-, en enkele Taiwanese werklui gelukkig gemaakt met de sleutel van hun appartement, zo begon mijn laatste werkdag in Taiwan. Later voerden mijn teamleden nog een paar metingen voor mij uit, gaf ik hun instructies voor de komende weken en veegde ik zorgvuldig al mijn sporen uit in het buro waar ik twee maanden werkte. 's Middags was er de extra grote lunchbox, de laatste grappen en grollen en dan was het tijd om te vertrekken. Weg uit Lukang, afscheid van de collega's-voor-twee-maanden. "I'll miss you", zei de ene, "See you next year", hoorde ik een ander zeggen. "We will see", antwoordde ik. Misschien kom ik nog terug, misschien ook niet. Carpe diem was mijn motto hier, te vroeg om na te denken over volgend jaar... En dat was het dan, Taiwan, een soms harde, maar vooral leuke en leerrijke ervaring.

Drie uur zaterdagmiddag. Ik loop de luchthaven van Osaka uit en plots, en plots is er herfst. Een rilling loopt over mijn rug. Het is negen graden en ik loop rond in T-shirt. Toen ik 's ochtends veel te vroeg Taiwan verliet was het al eenentwintig, hier minder dan de helft. Dat doet even pijn. Het voelt als een terugkeer naar de realiteit, het echte leven, want in meer dan een zin is Japan een stap in de goeie richting op weg naar huis. Buiten het feit dat de temperaturen hier Belgischer zijn dan in Taiwan, voelt het hier ook meer aan als 'thuis'. Meer nog, ik voel mij wel een beetje thuis in Japan. In de afgelopen drie jaar heb ik het land van de rijzende zon meer dan vijftien keer bezocht, in totaal bijna zes maanden. Bovendien verbleef ik vaak in dezelfde regio, in hetzelfde hotel. En daar trek ik ook nu weer naartoe. Niet omdat ik daar moet zijn, maar omdat ik daar wil zijn. Yokoso Nippon, jawel, welkom in Japan!

Belgie in Taiwan

Meer dan eens kwam ik Belgie tegen in Taiwan.
Bij het einde van deze reis past een lijstje wel:

- Chocolade natuurlijk: Godiva (spreekt uit: godaaiva) als bekendste en duurste, Duc d'Or -schijnt Belgisch te zijn- als meest voorkomende. Topper in het gamma is de box met Kim Clijsters chocolaatjes. Handig als relatiesgeschenk...
- Nog een ander cliche: bier. Vooral Stella Artois, maar ook Duvel, Delirium Tremens, Leffe, ...
- Tennis: Kim en Justine.

En dan de iets minder voor de hand liggende zaken:
- Water: spa blauw. Ja, echt waar! Zelfs in Lukang, wie had dat gedacht?!
- Strips: Kuifje. De animatiereeks op TV en een heel rek vol stripalbums in de boekhandel. Best impressionant. Te verkrijgen in Engels en Chinees.
- 'Muziek': Lasgo, 2Unlimited en jawel ... Kate Ryan heb ik hier gehoord.
- Koekjes: Jules Destrooper.
- Nieuws: zoals reeds eerder aangehaald, de 0110-concerten voor verdraagzaamheid en vorige week: "Newspaper, google clash in Belgium", over de rechtzaak die de Franstalige geschreven pers aanspande tegen de zoekmachine.

Geef me tijd

In die negen weken hier heb ik een leven opgebouwd, vrij verschillend van het Belgische. Een leven van hard werken, van banale humor, van stoere klap, van elementaire communicatie. Een leven van in- en uitpakken, van grootstad en stad temidden van niets, van minimaal huishouden. Een leven van weekends alleen, van genieten van kleine dingen. Een leven zonder excessen, van vrienden en familie digitaal, van een pintje elke dag, een DVDtje voor het slapengaan. Een leven van nadenken, van rust. Een leven van slapen tot de middag, een leven van dwalen zonder doel. Een leven zonder plan. Een leven niet perfect, niet beter, maar anders.

Daarom, volgende oproep: geef me tijd, tijd om terug te wennen aan dat andere leven in Belgie. En vergeef me mijn gematigd enthousiasme nu de terugkeer nadert. Maar wees gerust, alles komt goed.

Geest(ig)

"Snel schat, snel, ze komen eraan. Haal de lucifers. En zoon, neem wat geld uit de schuif. Ik zet alvast de kachel buiten."
"Voila, het vuurtje brandt, smijt het geld er maar in."
"Oef, het gevaar is geweken. Het huis is weer veilig nu, geen geest die nog binnen wil."
"Schat, breng morgen een paar pakjes geld mee van de winkel, want dat was het laatste."

Het lijkt wel grappig, een beetje ridicuul zelfs, die verbrandingen van monopoliegeld, maar eigenlijk is het bloedserieus. Je ziet ze overal, kacheltjes temidden van het voetpad. Het duurde een tijdje eer ik doorhad dat het hier om de fameuze verbranding van geestengeld gaat. Is best vreemd om zien, iemand die een vuurtje maakt in het midden van de stad, terwijl het buiten bijna dertig graden is. Niet dus, het is meer dan ordinair vuurtje-stook, het gaat erom de geesten gunstig te stemmen. Het geld staat symbool voor de rijkdom die de overledenen in het dodenrijk kunnen gebruiken.
Het ritueel bereikt zijn hoogtepunt gedurende de maand van de geesten, wat in de zevende maand van de Chinese maankalender valt. Gedurende die maand worden de poorten van de onderwereld opengezet en kunnen de geesten vrij rondwaren in de wereld der levenden. Belangrijk is om tijdens die maand niet langs de oever van de rivier te wandelen, slecht te spreken over de doden of te fluiten. Ook huwelijken en het afsluiten van belangrijke contracten zijn die maand uit den boze.

Het verbranden van hopen geld brengt echter serieuze milieuproblemen met zich mee. Eerder dit jaar las ik in een Belgische krant dat de Taiwanese regering een project heeft opgezet om te voorkomen dat inwoners zoveel geld zouden verbranden. Een website staat ter beschikking, waar met behulp van een paar muisklikken hetzelfde effect kan bekomen worden als met een verbranding. Op die site is het zelfs mogelijk om een certificaat af te drukken, zodat je kan bewijzen dat ook jij er alles aan doet om de geesten te plezieren.

Beroemd in Lukang

Naast de avondmarkt is het pleintje met de eetwinkeltjes in het midden van de stad ook een uitstekende plek om snel iets te gaan smullen. En hoewel je dat op het eerste zicht niet zou zeggen vind ik het er best gezellig. In Taiwan mag je je vooral niet laten afschrikken door het uitzicht van de eetgelegenheden. Kwaliteit van het eten is hier het enige wat telt. Of je nu moet eten op een schamel krukje in het midden van de straat of in een wit en schraal lokaal met TL-verlichting, dat speelt geen rol, zolang het eten maar lekker is.
Wat mij vooral aanspreekt, is de gezellige drukte van het plein, waar zelfs 's avonds laat nog mensen af- en aanlopen.
Na bijna twee maanden in Taiwan ben ik er gekend. Moest je ooit op dat pleintje komen, vernoem dan gerust mijn naam. Neen, niet mijn Belgische naam, want die kent niemand hier, maar Dswajke die kennen ze wel. Het betekent zoveel als 'gentleman', als ik mijn 'leraars' alias teamleden mag geloven. Toegegeven, het doet me wel iets als mensen mij daar toeroepen.
Het pleintje, het straalt een zekere dorpsmentaliteit uit: de eenvoud, de vriendelijke begroeting, het respect voor ieder, het 'ons kent ons'-gevoel, de warmte. Wat zou het leuk zijn als er wat meer 'dorpspleintjes' zouden zijn ....

Verlengd

Het hing al een tijdje in de lucht, maar nu is het echt officieel: in plaats van nu zondag huiswaarts te keren, blijf ik een kleine twee weken langer in Azie hangen.
Na een extra weekje Taiwan vlieg ik op zaterdag 2 december richting Japan. Terugkeren naar Taipei doe ik op donderdagavond 7 december, waar ik de dag nadien alweer vertrek met Belgie als eindbestemming.
Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat het nog zo in orde zou komen, want de laatste twee weken zag het er allesbehalve goed uit. En met deze planning ben ik best tevreden: dat weekje extra hier laat toe om alles op een rustige manier af te ronden. Bovendien geeft de vijfdaagse in Japan me de mogelijkheid om mijn vrienden daar te bezoeken. Zondag 3 december is alvast volgeboekt. Ik kijk er al naar uit.

Avondwerk

Laat werken is een onderdeel van de Aziatische cultuur. En dat merk je ook. Heb je pas om tien uur 's avonds gedaan, maar moet je nog eten en boodschappen doen? Geen probleem! De 'night market' is open tot middernacht. Je kan er terecht voor een snelle hap, inkopen (schoenen, kleren, ...) of wat vertier. Mijn teamleden en ik bezoeken de 'night market' enkel als het echt laat is en we snel willen eten. Het lukt ons om binnen het kwartier met volle maag weer te keren richting auto.
Niets voor jou, denk je? Jij bent meer het warenhuistype? Wel, die zijn tot elf uur open hier in Lukang. Op weg naar huis stoppen we er vaak voor koekjes, bananen, water of wat bier (tja, Belg he).
Best makkelijk, al is de keerzijde van de medaille wel dat ook ik vaak laat moet werken.
Integratie heet dat.

Jennifer van de receptie

"Taipei is een saaie stad, een doodsaaie stad. Het is er vuil en smerig. Hier valt niets te beleven, je kan enkel shoppen. Ziet ge dat dan niet, wij zijn saai. Wij zijn drie saaie dames.

Als het regent, kan je TV kijken. En als je gedaan hebt met TV kijken, dan kijk je nog wat TV. Daarna kijk je weer TV, tot je zo moe bent, dat je in slaap valt."

Wel komisch en spontaan, maar niet echt het antwoord dat ik had verwacht op mijn vraag.

Ze lacht

Haar vriend gaat drank halen.
Ze lacht me toe. Ik lach terug.
Ze zegt goeiedag. Ik zeg goeiedag terug.
Ze vraagt me wat er aan de hand is met mijn gezicht. Mijn glimlach verdwijnt en ik breng mijn handen naar mijn gezicht om te voelen wat verkeerd zou kunnen zijn.
Ze ziet dat ik het niet begrijp. Ik begrijp het niet.
Ze zegt dat mijn huidskleur zo rood is. Ik haal opgelucht adem en vertel haar dat het door de hitte van de kookplaat komt.
Ze lacht me toe. Ik lach terug.
Haar vriend heeft drank gehaald.

Nummer 28

Van overal stromen mensen toe. De pas afgestudeeerde ingenieur, de meettechnieker, het afdelingshoofd, de grote baas, iedereen is er. Zelfs ik, op eigen aanvraag weliswaar. Terwijl het plebs naar het bovenverdiep verdwijnt, neemt de elite de ereplaatsen onderaan in beslag.
Op het actieterrein wordt nog druk over en weer gelopen. Er wordt gecheckt en gedubbelcheckt, want dit mag niet fout lopen. Slechts een kans op succes.
Boven gaat het er ondertussen een pak gemoedelijker aan toe. In afwachting van het spektakel, grijp ik de kans om mijn pas geleerde Chinese woorden uit te proberen op een paar willekeurige slachtoffers, tot grote hilariteit van mijn teamleden.
Plots weerklinkt een fluittoon, de lichten schieten aan en het rumoer verstomt. Wanneer de aftelling begint, kijkt ieder van ons gespannen toe.
Een snel dichterbijkomend gepiep kondigt het 'moment supreme' aan. Even later ramt de aansnellende stormram wagen nummer 28. De achteruit verplintert en de koffer wordt samengeperst. Op het moment dat de wagen enkele meters verder tot stilstand komt, verschijnen de eerste mensen op het toneel. Fotografen maken kiekjes van het gecrashte voertuig, de ingenieurs checken de gemeten data en de kuisploeg ruimt alvast het glas op. Oef, mevrouw de dummy leeft nog, maar hoe gaat het met de kroost op de achterbank? Hebben de gordelspanners goed gewerkt, is de airbag afgegaan, staat de achterzetel nog op zijn plaats? Veel vragen, die hopelijk in de komende weken beantwoord kunnen worden. Maar voor ons is het gedaan. Zachtjes worden we aangemoedigd om terug naar onze werkplek te keren. Gedaan met het ramptoerisme, de professionele hulpverleners willen ons hier niet.

Lunch

300 m, veel verder kan het niet zijn van het kantoor naar de kantine. Te ver! Zoiets doen we per auto. Elke middag weer puzzelen om iedereen in een of twee auto's te krijgen. Eerst rijden we richting receptie om de lunchcoupons te kopen, waarna de rit verder gaat naar de kantine om de hoek. De receptie, die ligt op de weg naar de kantine en om van de ene naar de andere plaats te rijden, moet je blokje rond, want de straten rondom zijn eenrichtingsverkeer. Je hoort het al: te voet gaat het sneller. Een keer, een keer slechts lieten we de auto aan de kant. Waarom? Wel, ik had net verteld dat ik het voorbije weekend een zestal kilometer te voet had afgelegd, iets wat ik even goed met de metro had kunnen doen. Onbegrijpelijk! Maar kom, om hun flexibiliteit te tonen, zouden we ook eens te voet gaan. Helaas, het mocht niet zijn. Bij de receptie aangekomen, bleek dat we Kjumo vergeten waren. Twee van ons zijn teruggelopen, hebben Kjumo gezocht en de auto genomen. Halverwege werden we opgepikt om toch maar met de auto verder te gaan.

Beste Jolin

Zowat een week geleden zag ik je voor het eerst op MTV. Je bent een ster in Taiwan, meer nog 'de' ster van Taiwan. Dit jaar mag jij de titel van best verkopende recording achter jouw naam schrijven. Van het album "Dancing Diva" heb je nu al meer dan twee miljoen exemplaren verkocht. Stilzitten is duidelijk niet voor jou, want zopas verscheen alweer een nieuw album "Dancing Forever". Samen met het verzamelablum en de concertregistratie brengt dat de teller dit jaar op vier. Breng je ook nog een kerstalbum uit of laat je het nu even rusten?
Het is moeilijk om je te ontwijken, je bent overal: de achtergrondmuziek in het restaurant, de muziekkanalen op TV, de ringtones van mijn teamleden, de play-back show in het centrum van Taipei.
Iedereen houdt van jou, echt waar en dat is net wat ik zo geweldig vind. Voor mij ben je meer dan die knappe zangeres met de prachtige stem, die zo wulps kan dansen. Jij, jij bent mijn openingszin. Je naam en wat weetjes over jouw persoon (dank je, wikipedia) samen met een paar chinese woorden opent deuren. Dankzij jou win ik onmiddellijk de sympathie van elke Taiwanees, ook van diegene die wegens de taalbarriere niet met me kan communiceren. Een van hen wist mijn poging tot integratie zodanig te apprecieren dat ie me bedankte met jouw laatste cd.
Trouwens, die actie, die je samen met McDonalds opzette, voor de kansarme jongeren vind ik ook geweldig. Ik heb me alvast een 'Jolin'-zweetbandje aangeschaft.

Dank je, Jolin, dank je voor alles!
groeten,

Jouw Belgische fan.

Tweede jeugd

Deze middag kwam ik per toeval terecht op een streetdance wedstrijd, georganiseerd door het Taipei Health Department. Elke groep bracht een stukje van een vijftal minuten. Enige verplichting was dat het nummer enigszins het doel van het event moest dienen, zijnde het promoten van een gezonde levensstijl en het afraden van gebruik van drugs en sigaretten. Echt makkelijk is het niet om een dansact te verenigen met een belerende boodschap. Sommige groepen deden hun gewone act en voegden aan het einde een paar vlotte kreten toe, andere groepen zwaaiden met pamfletten tijdens het dansen. Is best fijn om het enthousiasme en de creativiteit te zien van de diverse vriendengroepjes. De verrassing van de wedstrijd kwam echter niet van al die jeugdige explosiviteit, maar van wat met zekerheid het oudste cheerleadergroepje van Taiwan moet zijn. Onder begeleiding van de pompende beats van moderne dance muziek, zwaaiden de oma's alias cheerleaders de pompons met ongeziene energie. Ze straalden en dat had zo zijn weerslag op het publiek. Het overwegend jongere publiek deelde algauw in het enthousiasme van de meiden op leeftijd. En de boodschap, wel die was meer dan duidelijk. Buiten de traditionele yells en pamfletten was het achterwerk van elk groepslid voorzien van een chinees teken. Driewerf hoera voor de tweede jeugd!

Hotdog

Een Taiwanese hotdog, dat is een worst gewikkeld in een plak rijst. Origineel!

Kermisspelletjes

- Visjes vangen, echte visjes die je met een netje probeert te vangen uit een opblaasbaar kinderzwembadje.
- Schildpadjes vangen, een variant van nummer een, alleen zijn de visjes vervangen door mini-waterschildpadjes.
- Voor de gevorderden: krabbekes vangen. Dat doe je niet met een netje, maar een koordje.
- Visjes vangen, moderne versie. In dit geval zitten de visjes in een aquarium en moet je joysticks gebruiken om het netje te bewegen. Lijkt op de grijperkes, weet niet of de slaagkansen even gering zijn.
- De titel van domste spelletje gaat naar 'stress-basketbal'. In dit spel krijg je vijf basketballen en een ring op een meter afstand. Doel is om in een minuut tijd zoveel mogelijk te scoren. Je hoeft echt niet te kunnen mikken, want naast doel gooien is praktisch onmogelijk. Aangezien de ballen ook autmatisch terugkomen, komt het er gewoon op neer dat je zo snel mogelijk ballen opraapt en richting doel werpt.

Joods

- Are you Jewish?
- No!
- From Israel?
- No!

Ik stap stevig door, zonder vaart te minderen. Hier heb ik echt geen zin in, een nutteloos gesprek. Hoe komt hij er trouwens bij? Straal ik dat misschien uit?

Ben het ondertussen al gewoon dat Taiwanezen denken dat elke niet-Aziaat van Amerika komt:

- Where do you come from?
- I come from B e l g iu m.
- America?
- No, B e l g iu m, in Eu ro pe
- Sorry, I don't know.

Maar Joods, neen, dat is nieuw.

Dwalen

Ik, ik zou Taiwan ontdekken. Neen, niet alleen Taipei, ook de rest van het land. Taiwan is immers meer dan zijn hoofdstad. Wat te zeggen van de prachtige bergketens in het midden van het land of de leuke havensteden in het Zuiden. Ik zou niet elk weekend mee richting Taipei trekken, ik zou zelf vervoer organiseren richting natuur. Had alvast een reisgids gekocht, want ik, ik zou ... zoveel.

Ondertussen is het zout al lang verdwenen. Ongekruid en bijna doelloos dwaal ik rond in de grootstad, gewillig laat ik me meeslepen door de bruisende stroom. Bij elke splitsing wordt getost in mijn hoofd, kies ik een richting op zoek naar een plaats om even te genieten, genieten van het moment, van het gebeuren om me heen, van een glimlach, een gebaar, een woord van herkenning. Temidden van de drukte vind ik rust.

Afgedroogd

Bericht aan alle Taiwanezen die de sauna van Alexanders Health Club even binnenlopen om er zich af te drogen:

"De sauna is een zweethok en geen drooghok. Je gaat er DROOG binnen VOOR het douchen en komt er kletsnat buiten, en niet omgekeerd. Indien u zich toch met toedoen van hete lucht wenst te drogen, doe dan zoals de rest en gebruik de haardrogers, die ter uwer beschikking liggen bij de spiegels. Ja, die haardroger dient niet enkel om hoofdhaar te drogen. Maar de sauna, de sauna dat is een zweethok."

Dank u.

Presidentiele thriller

Het hek is nu helemaal van de dam: de first lady van Taiwan is officieel in beschuldiging gesteld van fraude, samen met drie presidentiele medewerkers. Mevrouw zou zowat 14 miljoen Taiwanese dollar (is ongeveer hetzelfde bedrag in oude Belgische franken) hebben achterover gedrukt. Het geld van vadertje staat werd voor zogezegde geheime diplomatische missies gebruikt. Alleen is nu gebleken dat die missies zo geheim waren dat er geen enkel bewijs van te vinden is.
Het hooggerechtshof wist er tijdens de persconferentie droogjes bij te vertellen dat ook de president zal vervolgd worden, hoewel dat momenteel nog niet kan, aangezien die geniet van immuniteit en dus niet kan aangeklaagd worden.
Het spreekt voor zich dat het protest nu weer in alle hevigheid is losgebarsten. Gisteren kwam de rode beweging spontaan samen voor het presidentiele paleis. Het onmiddellijke aftreden wordt geeist.
De partij van de president, de DPP, hield een spoedberaad. Deze affaire komt zeer ongelegen, nu slechts enkele weken voor de verkiezingen.
En de president, wel, die doet gewoon rustig verder. Onvoorstelbaar toch...
Wordt vervolgd.

Afhaalchinees

De afhaalchinees doet het hier met zakjes. Ja, je leest het goed, geen plastic bakjes afgedekt met een doorschijnend deksel, geen piepschuimen bekers voor de soep, maar zakjes.
Noedels worden samen met groenten en vlees in de pan gebakken of gekookt in een bouillon en daarna gaat het hele boeltje in een zakje. Soep wordt op ongeveer dezelfde wijze klaargemaakt: een netje met de ingredienten wordt even ondergedompeld in de bouillon, waarna de troep in een zakje verdwijnt. Twee soeplepels bouillon toevoegen en afbinden. Alles klaar in minder dan vijf minuten. En dan kan je naar huis, met in je handen twee plastic zakjes met het eten.
Hoe je uit zakjes eet? Wel, de afhaalchinees geeft je er ook een piepschuimen kom bij voor de soep en een kartonnen doos voor de noedels. Is wel lastig om de soep in de kom te krijgen zonder de helft door de gootsteen te gieten of je vingers te verbranden. Maar dat buiten beschouwing gelaten, is de afhaalchinees in Taiwan best een aanrader.

Ik ben een Galliër

Sinds vorige week is een nieuwe fase van het project aangebroken: gedaan met de hoogtechnologische technieken, het kernwoord is nu 'creativiteit'. Doel is om zwart op wit te bewijzen dat onze analyses kloppen. Om dat doel te bereiken, is zowat alles toegestaan of wat dacht je anders van volgende beproefde technieken:
- Zandzakken: 40 kg op het dak of liever 60 kg in de koffer; u vraagt, wij gooien.
- Extra verbindingen lassen, plakken, vijzen.
- Overbodige verbindingen gaan eruit, al moeten we ze wegslijpen.
- Touwtje trek: verbind het kofferslot met de gordelspanners en dan goed trekken. Rarara, wat gaat dat geven?

Het gaat er ruw aan toe en dat hoort zo: Neen meneer, ik ben geen Romein, ik ben een Galliër. Heb mijn harnas afgeworpen, mijn wapens naast me neergelegd en doe het nu met de blote vuist.

Gepland

Dit weekend deed ik mijn eerste geplande toeristische uitstap. Neen, natuurlijk is het niet de eerste toeristische trekpleister die ik bezocht, maar het is wel de eerste keer dat ik de dag voordien al wist wat ik ging doen. Een hele vooruitgang voor de 'man zonder plan' of 'maybe man', verwijzend naar de antwoorden die ik bij het begin van het weekend geef op de vragen van de taiwanezen.

Zondag zou ik vroeg opstaan, of alleszins vroeger - lees: 11 uur - en daarna zou ik snel de deur uitgaan. Ik had me voorgenomen om ook een deel van de ochtendmarkt ter plaatste mee te pikken. Gelukkig is de ochtend een zeer rekbaar begrip.
Het begon allemaal niet zo rooskleurig: de plaatselijke Sabine had regenweer voorspeld en bij het opentrekken van de gordijnen zag ik meteen dat er die nacht wel wat nattigheid gevallen was. Bovendien stond ik op met een ondefinieerbare pijn in mijn maagstreek. Het duurde een tijdje voor ik doorhad dat ik de avond ervoor misschien iets te hevig was geweest in de fitness en te kampen had met verrokken buikspieren.

Maar thuisblijven was geen optie, dus trok ik even later de deur achter me dicht en begaf me richting Danshui. Bij het einde van de rode metrolijn kom je terecht in een klein havenstadje van zo'n honderdduizend inwoners. Wist ik veel dat Danshui ook wel het Blankenberge van Taiwan wordt genoemd; duizenden inwoners van Taipei hadden immers hetzelfde idee als ik, een dagje relaxen op den buiten. Danshui, een aanrader voor al wie het stadsleven even achter zich wil laten: de 'ochtend'markt, historische gebouwen, een ellenlange dijk, een universiteit, haven met prachtige zonsondergang, concertjes, mooie parken. Ondanks de initiele moeilijkheden en de drukte werd het toch een leuke uitstap. En Sabine, ja, die heeft ook haar gelijk gekregen, gelukkig pas bij mijn terugkomst. Wat wil je nog meer, iedereen tevree.

Ontbijt

Elke ochtend, iets na acht, word ik aan het appartement opgehaald voor het ontbijt. Ontbijten doe je hier niet thuis, maar in een kraampje langs de kant van de weg of een ontbijtwinkel. Wij trekken steeds naar die ontbijtwinkel midden in de stad, recht tegenover de lagere school van Lukang. Bij het binnenlopen van de winkel steek ik steevast twee vingers in de lucht, gevolgd door een smeergebaar. Eigenlijk is dat slechts een formaliteit, want de ontbijtdame en ik, we begrijpen elkaar. Zij maakt mij elke morgen twee dubbele toasts met aardbeienconfituur en daarvoor geef ik haar 20 dollar (of ongeveer een halve euro).
Makkelijk toch!

Maar het is niet altijd zo geweest......

(Moest dit een filmscenario zijn, dan stond er nu: hij kijkt dromerig voor zich uit, beeld vervaagt en wordt vervangen door volgende flashback)

Eerste dag in Lukang. Gespannen zit ik in de auto, benieuwd naar waar we zullen stoppen om te ontbijten. Wanneer de auto vertraagt en afslaat, kijk ik verbaasd op. "Drive-in" staat er, met daaronder een grote, ronde, gele letter m. Even hoop ik nog dat ik het verkeerd voor heb en er een gewone ontbijtwinkel achter McDonalds ligt. Die hoop verdwijnt snel als ik even later een menukaart in mijn handen gestopt krijg. Welke hamburger ik wil, wordt me gevraagd. "No hamburger for me", antwoord ik. En om het nog wat duidelijker te maken, voeg ik eraan toe: "I can't eat hamburger in the morning." Ik kijk naar mijn collega, maar die heeft er blijkbaar minder problemen mee. Hij bestelt zijn vaste menu: hamburger en cola. Ik walg, dit kan mijn maag echt niet aan. Ik bestel het enige dat ik zo vroeg op de dag binnenkrijg: pannenkoeken. Een pannenkoek van McDonalds, dat lijkt nergens op en is zowaar nog synthetischer dan de hamburgers, die je er kan krijgen. Het ziet eruit als een gezoete hamburgerbroodjesbodem die platgedrukt is tot een rondje van nog steeds een halve centimeter dik. Doch, het is in ieder geval stukken beter dan een hamburger als ontbijt.

En zo gaat het elke dag van die eerste week.

Tweede week, eerste dag. We stoppen even voor de grote m, bij een kraampje langs de weg. Vandaag eten we noedels, wordt me meegedeeld. Aan het kraampje zijn alleen noedels te krijgen en geen gewone noedels, neen, stinking noedels. Nogmaals vraag ik achter toast. Die dag, dat was het keerpunt: nadat ze hun noedels binnengeslurpt hadden, reden we naar de ontbijtwinkel aan de school voor toast. Aangezien daar zowat alles te krijgen is, van gefrituurde dingen, over hamburger tot toast en iedereen er zijn favoriete ontbijt kan eten, doen we dat sindsdien elke ochtend.

Wasmachien

- Grote trommel, vertikaal.
- Klinkt als computerspel bij opstarten.
- Wasprogramma:
1. Voorwas: heel rustig heen en weer schudden.
2. Hoofdwas: rustig heen en weer schudden.
3. Droogzwieren: aha, die trommel kan toch een volledige toer ronddraaien. Wat een snelheid, wie had dat verwacht.

- Duur van een wasbeurt: 20 minuten
10 minuten om de trommel te laten vollopen met water,
10 minuten voorwas, hoofdwas en droogzwieren samen.

Wassen op z'n Taiwanees - een samenvatting:
snel, heel rustig, veel water.

Opgelet: dient niet om vlekken te verwijderen, wel om wasgoed een lekker geurtje te geven.

Esthetica

Het is zondag, de zon brandt en het kwik speelt met de 30-gradengrens. Ik heb net de wisseling van de wacht aanschouwd en loop nu de kelderruimte in, op zoek naar een plaats om wat uit te blazen. Links een museum dat het leven vertelt van een of andere dictator, rechts een expositie van de schilder Chu Chen-nan. Ik kies voor het laatste, in de hoop daar een rustig plekje te vinden. Bij het binnengaan van de expositieruimte krijg ik een folder in mijn handen gestopt, die ik gauw doorblader, kwestie van niet ongeinteresseerd te lijken. Oef, gelukkig maar, de airco staat aan en bankjes genoeg om even te gaan zitten. Ik ben nog niet halverwege de zaal, als iemand achter me aankomt en me toespreekt. "Welcome, sir!" Ik draai me om en beantwoord zijn uitgestoken hand. "Good afternoon", zeg ik beslist. Het gezicht, ik herken het. Het boekje, eerste pagina, oh, nog even te checken. Kijk omhoog naar het gezicht van de man en terug omlaag in het boekje. "Oh, .... it's a, ... you are the....", stamel ik. "Yes, it's my exposition.", antwoordt ie. Hij is blijkbaar zeer tuk op buitenlands bezoek en leidt me mee naar een bank voor een babbel. Het gesprek begint met de traditionele "waar kom je vandaan"- en "wat doe je hier"-vragen. Maar daar blijft het niet bij. Vijf minuten later pijnig ik mijn hersenen om iets zinnigs over 's mans schilderijen te zeggen. Met een paar termen, die ik mij nog herinner van de lessen esthetica, leg ik uit wat me zo in de werken aanspreekt. En jawel, het werkt. De man is onder de indruk. Bij het afscheid stelt ie voor me een geschenk te geven. Even later loop ik tevreden door de zaal met in mijn handen een kalender van 2007 met schilderijen van Mr. Chu Chen-nan.


Bij de laatste bank, die ik tegenkom, zet ik me neer. De vrouw naast mij spreekt me aan. Of ik hier ook kom om te genieten van de mooie schilderijen, vraagt ze. En of ze de kalender mag zien, die ik 'gekocht' heb. ......

Tumultueus

Afgelopen dagen een echte trendbreuk en een halve terugkeer naar het Westerse leven: met mes en vork eten, Belgisch bier drinken, Nederlands praten met collega, Westers eten voorgeschoteld krijgen en niet te vergeten de nieuwe humo, danio's en madeleine cakejes ...
Jammer genoeg ook een week die zowaar nog drukker was dan de afgelopen weken samen. Maar goed, het heeft iets opgebracht: weet weer wat doen de volgende weken. Op naar Lukang!

Heel even

Even, heel even
een licht briesje,
een rilling
...
heimwee.
Kwam van rechts aangewaaid.

Ik beende stevig rechtdoor
en wist al te veel hinder te vermijden.

Het protest

Hoe het afliep, de festiviteiten op de Nationale feestdag?
Wel, volgens de politie kwamen zowat 150.000 protestgangers in rode outfit naar Taipei. De leiders van het protest spreken over 1 miljoen. Vreemd, een van beide heeft duidelijk een foutje gemaakt in z'n telling.
De president, die heeft zijn speech gegeven. Het plein voor het presidentiele paleis was volledig afgesloten voor ongewenste bezoekers en de enorm grote politiemacht slaagde erin om dat ook zo te houden.
Maar zelfs toen de festiviteiten al lang gedaan waren en de nacht gevallen was, bleef de omgeving rond het centraal station bezet door de tegenstanders. Meer dan een week later kwam er een persbericht van de protestleiders: ze zouden vanaf dan het protest beperken tot een viertal uren per dag, tussen 6 en 10 's avonds. De aanhoudende betogingen en bezettingen begonnen voor iedereen zwaar te wegen: politie, bewoners van de stationsbuurt, betogers zelf. De avond van de persmededeling stonden de protestgangers gebogen voor het station, om hun medeleven met de buurtbewoners te tonen.

Le Monsieur

- A Lukang, vous mangez le lunchbox pour déjeûner?
- Ah oui, t'es courageux, toi. Je ne mange jamais de repas chinois ici.
....
- En France, la cuisine chinoise est merveilleuse.
....
- Au coin, il y a un bon restaurant: 'La Chapelle'.
....
- Qu'est-ce qu'il a? Il ne devrait pas brosser les dents avec l'eau du robinet! C'est dangereux.

Overlevingspakket

Als iemand naar Taiwan komt, vraag ik slechts een ding: om alle humo's van de laatste weken mee te brengen. Neen, ik ben geen fervent humolezer. Hoewel het blaadje elke week op de salontafel ligt, lees ik meestal enkel de titels en de onderschriften bij de foto's, hooguit een artikel.

Maar oh, alles is zo anders in het buitenland. In het vliegtuig, op restaurant, op cafe, ik neem de humo overal mee. Sinds ik dat doe, zit ik er echt niets meer mee in om alleen op restaurant te gaan. Vaak heb ik niet eens gezien wie er nog zit te eten, zo gedreven doorworstel ik het bekende tijdschrift.

De projectverantwoordelijke, die afgelopen woensdag in Taipei aankwam, is de eerste die de meebrengopdracht kreeg uit te voeren. Groot was echter mijn verbazing, toen ie de frigo opentrok om daaruit een pak te halen. Survival kit stond er op. Een goeie collega had er naast de tijdschriften ook madeleine cakejes en danio's in gestopt. Wat fijn, speciaal om mij een 'ik ben op m'n werk in belgie' gevoel te geven.

Taiwanese manieren

Wat mag wel en niet in Taiwan? Wat zijn hier goeie en slechte manieren?

Goh, wel er zijn veel dingen die mogen:
- Een vette boer laten, zodat jouw gesprekspartner ook weet wat jij de afgelopen maaltijd hebt gegeten. Dat mag.
- Last van flatulatie? Vliegen en laten vliegen, dat is de boodschap. Gelukkig nog niet al te veel meegemaakt.
- Is het eten lekker? Waarom blijf je er dan zo stil bij? Komaan, slurp, zuig, rochel, smak! Jouw tafelgenoten stellen dat op prijs!
- Rechtstaan, T-shirt beetje omhoog, beide handen naar beneden, recht de onderbroek in. Van boven naar onder, van links naar rechts, alles een keer goed door elkaar rammelen, handen uit de broek en verderwerken. Dat mag.
- In het midden van den buro van broek veranderen terwijl de grote baas rondloopt. Dat kan.
- Kilo's kwijt? Bewijs het gewoon! T-shirt omhoog en schudden met wat overblijft, ook mogelijk.
- Tijdens de werkuren chatten, bellen, surfen, neen niet even, maar minstens een half uur aan een stuk. Geen probleem!
- Collega's pesten: trek of duw, terwijl ie staat te plassen. Altijd verrassend.
- Die nieuwste ringtoon, heb je die ook? Ok, zet je GSM op maximum volume, leg dat toestel in het midden van den buro en laten rinkelen! En dan vooral niet te gauw opnemen, anders was die aankoop weggesmeten geld.

En wat mag niet:
- Je ontvangt een geschenk. Neen, je doet dat niet open. Je zegt dank u, legt het opzij en doet het pas open als je alleen bent. Op die manier vermijd je die ongelukkige uitdrukking op je gezicht als je ziet wat je gekregen hebt.
- Iets afgeven met een hand, dat doe je niet. Omdat je wil laten zien dat je niets te verbergen hebt en eerlijk bent, geef je met twee handen.
- Een klok kado geven: gevaarlijk! Wat denk je wel? Je wenst die mens zomaar een begrafenis toe. Jonges, opletten!
- En neen, ook geen zakdoeken kado doen. Dacht je dat ie gauw zou gaan schreien? Zelfs als je dat dacht, toch maar beter niet doen.
- Dat pas gekregen business kaartje, leg dat naast je neer en lees het later. Stop het zeker niet in de portefeuille in je achterzak, want dat betekent zoveel als zeggen dat je op die persoon wil gaan zitten. Ongewenste intimiteiten dus.

Routine

Terwijl de eerste week er een van big bang was, is de tweede week die van de gewenning geworden. De teamleden op het werk, het drukke werkschema in Lukang, de rustige weekends in Taipei, het ontbijt langs de kant van de weg, de avondsnack ergens tussendoor, .... het wordt een routine. Leuk toch, routines, de basis van ieders leven. Soms worden ze doorbroken, zoals toen ik naar Taiwan kwam, maar algauw bouwen we er nieuwe op. En maar goed ook, want het helpt om je ergens op je gemak te voelen. Als er gewenning optreedt en de intiele verkenning voorbij is, begin je automatisch volgens een bepaald patroon te leven. Dat heb ik deze week onbewust gedaan. En zo komt het dat ik mij hier al een beetje thuis begin te voelen in dit land, in deze steden, in dit hotel, in dit appartement. Het gaat goed met mij.

Ochtendgym

Ieder ochtend, zo tussen zes en half zeven verzamelt de buurt zich op het pleintje tussen de appartementsblokken voor een sessie ochtendgym. Niets zo goed om een dag mee te beginnen. Rechterarm naar linkervoet, linkerarm naar rechtervoet, strekken, buigen, ..... alles komt aan bod. Jammer genoeg, hoort daar ook muziek bij. En zo komt het dat ik elke dag bij het ochtendgloren wakker word op de tonen van de Taiwanese gymmuziek. Hoe dat klinkt, wel vandaag hadden ze het speciaal cassetteje mee: het Europees volkslied op zijn Chinees. Moest je het niet weten, het Europese volkslied is een deel van de negende symfonie van Beethoven. Je kan er volgende tekst bijzingen: kom, zing een vredeslied en leer het aan je broeder. Ja, zing een vredeslied, zoek in elkaar het goede.......etc.
Dat is me vanochtend net niet gelukt. Die Taiwanezen hebben de tekst iets aangepast.

Moet zeggen dat ik wel een keer wil gaan meedoen, kwestie van de buren eens te ontmoeten. Goed contact met de buren kan immers nooit kwaad. Of het er ooit van zal komen, valt echter te betwijfelen: ben nu eenmaal geen ochtendmens en het zou een wonder zijn als een van mijn buren Engels spreekt.

Zintuigen

Gehoord - 2Unlimited met Tribal Dance, gisteren in de fitnessclub. Is toch wel het eerste Belgische nummer dat ik hier in Taiwan hoor, hoewel niet echt recent.
Gezien - foto met onderschrift van de Belgische 0110-concerten voor verdraagzaamheid in de krant van vorige week maandag.
Geproefd - wel, veel lekkere dingen gegeten. Van de onsmakelijke dingen zoals kiekepoten onthoud ik mij nog even. Maar, hoewel het eten hier toch wel redelijk vettig is of misschien net daardoor, eet ik duidelijk minder dan thuis. Na een week stond de teller al 1.5 kg lager. Mmmm, 1 week - 1.5 kg, 8 weken - .... naaah, onmogelijk.
Geroken - smog, in Taipei
Gevoeld - 28 graden Celcius overdag, 23 's nachts. Zalig! Wel zeer sterke wind, maar dat neem ik er graag bij. Heb mijn trui alvast onderaan in m'n valies gestopt.

Double-Ten

Vandaag is het de nationale feestdag van Taiwan. Op Double-Ten wordt herdacht dat op 10 oktober 1911 de Wuchang-opstand uitbrak, die het einde inluidde van de keizerlijke Qing-dynastie en het begin van de Chinese Republiek (1 januari 1912). Jawel, Chinese republiek of R.O.C (Republic of China), want dat is nog steeds de officiele naam die gebruikt wordt als het over Taiwan gaat. Is zowat te vergelijken met het onderscheid tussen roepnaam en officiele naam. Iedereen gebruikt de eerste, maar op documenten staat de tweede.
En China dan, wel dat is de Volksrepubliek of beter People's Republic of China. Yep, da's slechts een subtiel verschil. Hoewel dat laatste een gevaarlijke uitspraak is. Taiwan is immers nog steeds niet internationaal herkend. China beschouwt Taiwan als afvallige provincie, terwijl Taiwan de onafhankelijkheid uitschreeuwt. De houding van China is niet helemaal onlogisch als je weet dat Taiwan de economisch betere is van de twee en er elk jaar heel wat geld vanop het eiland richting vasteland gaat. En de internationale gemeenschap, wat doet die? Wel, eigenlijk wil niemand tegen de kar van China rijden. Officieel heeft het de "One China" policy. Daarmee is het belangrijkste wel gezegd.

De nationale feestdag wordt officieel gevierd op het plein voor het presidentiele paleis in Taipei. Tot voor kort waren er militaire parades, maar deze zijn inmiddels vervangen door voornamelijk optredens van diverse bevolkingsgroepen. De president houdt er normaal gezien ook een speech. Vandaag zou die weleens grondig verstoord kunnen worden. Het protest tegen president Chen Shui-bian, die van corruptie wordt beschuldigd, maar zelf zijn onschuld staande houdt, wordt steeds luider. De oppositie heeft de voorbije maand een promotour gehouden doorheen het land om iedereen op te roepen om op 10 oktober te protesteren tijdens de officiele feesten. Gehoopt wordt dat zowat twee miljoen mensen in rode outfit richting Taipei komen om het protest kracht bij te zetten. Ongeziene veiligheidsmaatregelen moeten ervoor zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, want zowel oppositie als president houden het been stijf en geen van beide is bereid iets aan de geplande activiteiten van vandaag te wijzigen. Tot gisterenavond was het nog onzeker of de president wel aanwezig zou zijn, maar die heeft op het laatste nippertje laten weten toch te zullen komen. Hopelijk verloopt alles vredig en kan het land waardig zijn nationale feestdag vieren, want negatieve publiciteit kunnen ze hier missen als kiespijn. Benieuwd wat het wordt ...

Vandaag is tevens de laatste dag van de Taiwanese vakantie die begon met het Moon(cake) festival. Laatste dag werken op hotel in Taipei, morgen terug naar Lukang town, terug naar de testtrack, terug naar m'n appartement.

Eerste week

Hoe het met me gaat? Wel, ik heb net een geweldig weekend achter de rug. Echt van genoten. Jammer genoeg kan dat niet van de rest van voorbije week gezegd worden. Moest slechts drie dagen naar de testtrack, maar dat waren er drie teveel: stress, wrevel, jetlag. Neem daarbij nog die nacht dat ik geen oog dicht deed, de hoofdpijn die daar het resultaat van was en de gekronkelde darmen en ik hoef je niet uit te leggen dat het allemaal niet zo leuk was.
Maar goed, die wrevel en die stress, dat is opgelost, de jetlag is weg en mijn darmen liggen weer in lijn. Morgen begint de tweede week en ik heb er ongelooflijk veel 'goesting' in.

Alleen

Helemaal
alleen nu
alleen sinds gisterenavond.
"Dag collega, tot binnen twee maanden. Goeie reis terug!"
"Succes hier! Is eerste keer voor jou zeker, zo lang in het buitenland.
Het zal wel goed gaan. Tot later!"
........

Behandeld fruit

Mijn collega, die morgen naar huis keert, heeft als geschenk twee grote kisten fruit gekregen. 'Om mee naar Belgie te nemen'. Wie neemt er nu fruit mee op een vliegtuig? Als het al zou mogen, is het toch totaal onhandig om met twee kisten fruit rond te sjouwen.
Gevolg: hij heeft mij het fruit gedonneerd. Nu staat hier op mijn hotelkamer een hoeveelheid fruit, waar je je gerust ziek aan kan eten.

En goh, wat is er met dat fruit gebeurd? Het lijkt wel met hormonen behandeld, dat kan niet anders. Zitten in de kist: mega-perzikken, mega-peren en niet te vergeten de appelmeloen. Zo wil ik het toch noemen, want het ziet eruit als een mega-appel zo groot als een meloen en de smaak ligt ergens tussen beide in. Eigenlijk is het een nashi-peer of appelpeer, fruit dat hier als luxegeschenk wordt beschouwd. Weet niet wat ik moet doen als ik woensdagochtend weer terug naar mijn appartement ga. Overschot van het fruit terug meenemen, maar dan merken de schenkers dat ik het fruit heb gekregen en dat kan niet te bedoeling zijn. Of gooi ik het gewoon weg........

De sportclub

- Do you have a Chinese name?
- No? It's needed for our computer. We'll make it Tommy Van. Ok?
- And if you come, you can park your car for free for three hours in the parking downstairs?
- No car? Your friends, they can come too, for free.
- No friends? Really? Well, if you make friends, bring them.
- Best thing is to become member and then you can come as many times as you want. It's for six months. You'll get a VIP pass.
- Oh, you only stay two months. Well, you can come every week at least three times, no?
- Ah, you are not in Taipei during the week. Well, come on Friday night, we are open all night on Friday. And you can come on Saturday and Sunday, open from 6 am until midnight.
- Ok, maybe an entree card for 10 times?
- And if you come in and you feel a pain, just contact our trainer.
- You can watch television during cycling. We have CNN.
- Do you want to sign a contract now?

Happy Moon festival

Vandaag een van de belangrijkste feestdagen uit de Chinese kalender: moon festival.
Geen dag van het jaar dat de maan meer schittert. Klim op de daken, ga naar het park en kijk, kijk hoe betoverend ze is.
Er moet niet gewerkt worden (het is te zeggen: ik wel natuurlijk) en overal worden er moon cakejes uitgedeeld: gisteren op de testtrack, op mijn hotelkamer, aan het ontbijt, ... iedereen krijgt, iedereen geeft.
Cakejes met in het midden eigeel, helemaal gelijkend op de maan.
Vandaag is een dag om te vieren met familie en vrienden. En om te bidden, bidden voor een goed jaar.

Pinang girl

Meisje schaars gekleed,
wachtend in glazen kooi
langs kant van de weg
verkoopt water, sigaretten en .....
..... Pinang nuts.

Ter informatie:
Van pinang nuts wordt een energy booster gemaakt bestaande uit de zogenoemde noten, gewikkeld in een blad met daarop een chemische substantie. Enkel kauwen, niet slikken. Kan na veelvuldig en verkeerd gebruik leiden tot keelkanker.....
(http://en.wikipedia.org/wiki/Betel_nut_beauty , http://en.wikipedia.org/wiki/Betel_nut)

Tweede les: probeer niet de slimme uit te hangen

1: Niehaaaaoooo
2: Hallo, receptie? Heb een probleem, het internet werkt niet. Denk dat de socket stuk is.
1: Ok, zal iemand sturen.
....
1: Hello sir.
2: Mevrouw, mijn internet werkt niet, de socket is stuk. Je kan het zien als je in het gaatje kijkt, de draadjes in de socket zijn stuk.
1: Ik heb een andere kabel mee, we zullen eens proberen.
Denk bij mezelf, verdorie, die snapt niet wat ik zeg. Ik heb nochthans duidelijk naar dat gat in de muur gewezen waar de kabel in moet.
2: Mevrouw, het ligt niet aan de kabel.
Ze probeert en stelt vast dat het niet werkt.
1: Meneer, ik zal een andere kabel gaan halen en dan proberen we opnieuw.
2: Mevrouw, dat helpt niet.
En inderdaad, het lost niets op.
1: Meneer, zal morgen een technieker sturen, misschien rond 7 uur 's avonds.
2: Ik werk morgen hier op hotel, ik heb echt internet nodig. Kan je het sneller herstellen of me van kamer laten veranderen?
1: Sorry, het hotel is volzet, je kan niet van kamer veranderen en het is zondag, dus reparatie is voor morgenvroeg.
...
1: Goeiemorgen sir. De ingenieur is hier. Hij zal het nakijken.
Die mens komt met nog een andere kabel, plugt die in en begint aan mijn computersettings te prutsen. Als ik hem kan stoppen en eindelijk duidelijk heb gemaakt dat het zo nooit zal lukken, verontschuldigt hij zich en zegt dat hij zal terugkomen met een technieker.
Technieker komt, maakt de socket los van de muur, plugt nog een andere kabel in en merkt dat het niet werkt. Einde verhaal, internet is stuk. Ondertussen heb ik wel drie keer met hand en tand proberen uit te leggen wat het probleem is en liggen er vijf verschillende kabels in mijn kamer.
...
1: Meneer, receptie hier. Internet in jouw kamer werkt niet meer, de socket is stuk. Kan niet gerepareerd worden.
2: I KNOW, heb dat gisteren al gezegd.
1: Maar we hebben een oplossing, je kan van kamer veranderen.
2: zucht
Tweede les: probeer niet de slimme uit te hangen. Ze willen of kunnen niet luisteren, doen toch hun goesting en uiteindelijk komen ze er wel.

Eerste les: stel geen vragen

Op de luchthaven ga ik op zoek naar de taxichauffeur die me naar mijn hotel moet brengen. Na wat zoeken, zie ik een man staan met een groot papier waar iets opstaat dat op mijn naam trekt, maar tiens, wist niet dat ik familie was van kapitein haak. Stap naar de kerel en maak hem duidelijk dat ik denk dat hij daar op mij staat te wachten. Hij was het wachten duidelijk beu, want zonder iets te zeggen neemt ie me mee richting uitgang. Aangezien ikzelf nog niet overtuigd ben dat ik met de juiste persoon meeloop, vraag ik even naar welk hotel ie gaat. Dat is niet echt de goeie vraag, want daarop begint hij aan mijn bagage te trekken. Als hij merkt dat dat niet de goeie respons is, neemt hij me mee naar een wisselkantoor op zoek naar een tolk. Na een paar minuten zoeken geeft ie het op en zet me geenerveerd uit de luchthaven, waar ik hoor te wachten. Ik geef me over en wacht. Even later komt hij terug met een wagen en rijdt meer dan 30 minuten met me rond tot we aankomen bij een hotel, het juiste. Oef.
Eerste les geleerd: in Taiwan moet je vooral niet teveel vragen stellen, dat is enkel in jouw nadeel.

Aangekomen

Oef, aangekomen. Na meer dan 20 uur onderweg, heb ik mijn homeland voor de volgende twee maanden bereikt: Taiwan. Lijkt allemaal nog wat onwezenlijk op dit moment, toch altijd wat onder de indruk van het reizen.

Maar ben wel blij dat ik er eindelijk ben. Die laatste week thuis hoefde voor mij niet meer. In gedachten zat ik al half in Taiwan, had mijn sociale juk al afgeworpen. Toch zat ik nog thuis, feestjes te vieren waar ik in gedachten niet meer bij was. En dan al dat geregel en de stress: heb ik alles mee, krijg ik alles gedaan, gaat het lukken daar in Taiwan, ga ik het er niet te lastig hebben met het alleen zijn.... Eerste opdracht is alvast geslaagd: geen reisziekte gehad en goed aangekomen in Taipei.